Ερωτήσεις / Απαντήσεις
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΕΜΑ.ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.ΕΚΑΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ Κ ΕΠΕΙΔΗ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟ ΕΙΠΑ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΗΝΑ.ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΑΣΧΗΜΑ Κ ΤΟ ΕΙΠΕ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ.ΕΚΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ..ΜΕ ΒΡΙΖΟΥΝ Κ ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΟΥΝ.ΤΟΥ ΛΕΝΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΩ ΤΗΝ ΖΩΗ.ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ Κ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΝ ΠΟΤΕ.ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΩ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.ΜΕ ΕΧΕΙ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΠΟΛΥ Κ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ?ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ.ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΑΣ..ΕΥΧΑΡΣΤΩ.
11/12/13 από ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ
Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο μέσα σας, ότι το πρόβλημα το έχει ο άλλος. Το σημαντικό είναι ότι εσείς έχετε αποδεχτεί το πρόβλημα σας και διεκδικείτε με τους δικούς σας όρους την ζωή. Ο συγκεκριμένος, έχει δικαίωμα από την άλλη να μείνει ή να φύγει. Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι δεν ξεκαθαρίζει την θέση του. Είναι ψυχικά εξαρτημένος από τους γονείς του, και δεν αφήνεται να ζήσει την ζωή … γιατί δεν μπορεί. Αυτή τη στιγμή είναι σε ένα συνεχές πίσω εμπρός, που φθείρει όλους και κυρίως εσάς.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ..ΕΔΩ Κ 2 ΜΕΡΕΣ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ..ΕΙΧΑΜΕ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΣΧΕΣΗ Κ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟΤΟΜΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ Κ ΛΕΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ Κ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ..ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΕΖΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΤΙΓΜΗ Η ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ Κ ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΩ?ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
08/12/13 από xrysa, trikala
Τέλειες σχέσεις δεν υπάρχουν, γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι.
Όσο αφορά τον φίλο σας θα πρέπει να σεβαστείτε το πρόβλημα του. Δεν χρειάζεται ούτε να τον πιέζετε να είστε συνεχώς δίπλα του, ούτε να απομακρυνθείτε εντελώς, όπως σας ζητάει. Απαιτείται σε αυτή την περίπτωση ποιοτικό, δηλαδή με συναίσθημα και κατανόηση διακριτικό ενδιαφέρον.
Όσο αφορά τον φίλο σας θα πρέπει να σεβαστείτε το πρόβλημα του. Δεν χρειάζεται ούτε να τον πιέζετε να είστε συνεχώς δίπλα του, ούτε να απομακρυνθείτε εντελώς, όπως σας ζητάει. Απαιτείται σε αυτή την περίπτωση ποιοτικό, δηλαδή με συναίσθημα και κατανόηση διακριτικό ενδιαφέρον.
το αγόρι μου μόλις πριν από μια εβδομάδα έχει μπει στο στρατό. είναι πολύ νευρικός σαν χαρακτήρας και από τους άνδρες που θέλουν να έχει το πάνω χέρι. χθες βράδυ (είναι η πρώτη του εβδομάδα στο στρατό) είχε πάρα πολλά νεύρα και έβριζε. προσπαθώ να κάνω τα πάντα προκείμενου να είναι ήρεμος. έχω σταματήσει και τις εξόδους μου (είμαι φοιτήτρια) γιατί δε θέλω να τον ανησυχώ και να μπαίνει στη διαδικασία να σκέφτεται διάφορα. όταν τον ακούω χάλια δε το αντέχω. στεναχωριεμαι πάρα πολύ και πραγματικά θέλω και προσπαθώ να τον βοηθήσω να ηρεμήσει. πως να το διαχειριστώ? επίσης ετοιμάζομαι την επόμενη εβδομάδα να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι για να τον δω. θα μετρήσει αυτό αρκετά στην ψυχολογία του?
17/11/13 από marianna, Irakleio
Τα νεύρα του δεν αφορούν εσάς αλλά τον στρατό ενώ εσείς νοιώθετε και συμπεριφέρεστε σαν να είστε υπεύθυνη για αυτά. Περιορίζετε τον εαυτό σας, δεν βγαίνετε, επειδή το αγόρι σας περνάει δύσκολα. Σας απασχολεί η επιθυμία του να έχει το πάνω χέρι στην σχέση, ενώ βρίσκεται αλλού και μακριά. Αυτό δείχνει ότι στη σχέση σας δεν τοποθετείστε ισότιμα γιατί νοιώθετε την υποχρέωση να τον φροντίζετε συνεχώς για να είναι καλά. Το συνεχές κανάκεμα, που και αυτός ζητά με τον τρόπο του, κάνει κακό και στους δύο σας. Προσπαθήστε να αποστασιοποιηθείτε λίγο ψυχικά, δεν είναι αδιαφορία αλλά υγιής τοποθέτηση. Μόνο όταν είστε ήρεμη στις δυσκολίες του μπορείτε να τον βοηθήσετε πραγματικά. Όταν αγχώνεστε επαυξάνετε το δικό του άγχος.
Γεια σας, ειμαι χωρισμενος και ζω μαζι με το γιο μου και τη συντροφο μου, ενω η σχεση τους ηταν αψογη λογω ενος γεγονοτος που εγινε πριν απο ενα χρονο η σχεση τους παει απο το κακο στο χειροτερο με αποτελεσμα να ειμαι εγω στη μεση. Προσπαθω καθημερινα να γεφυρωσω το χασμα αλλα ματαια, η συντροφος μου ειναι ανενδοτη και ο γιος μου ειναι στην υλικια των δεκαεξι, εχω απογοητευτει τι να κανω?
30/10/13 από Γιωργος, Larisa
Είναι όντως μια δύσκολη κατάσταση που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Ο γιος σας βρίσκεται στην εφηβεία, ηλικία που από μόνη της απαιτεί μαεστρία στην αντιμετώπιση της. Τώρα που η σύντροφος σας βρίσκεται σε ανταγωνισμό μαζί του χωρίς να υποχωρεί, για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε την κατάσταση είναι αναγκαίο να έχετε συμβουλευτική υποστήριξη από ειδικό.
Καλησπέρα σας και συγχαρητήρια για την ιστοσελίδα σας και αυτό που κάνετε. Είμαι 24 χρονών και εργάζομαι στην Αθήνα, μένω μόνη μακριά από την οικογένεια μου. Το περασμένο Φεβρουάριο ξύπνησα στις 5 το πρωί με κρίση πανικού, από τότε φοβάμαι να κοιμηθώ μόνη το βράδυ και αυτό το αντιμετωπίζω προς το παρόν εφόσον έρχονται φίλες μου και κοιμούνται σπίτι. Αυτό το γεγονός όμως έχει επηρεάσει την καθημερινότητα μου. Αποφεύγω να βγαίνω έξω με άτομα τα οποία ξέρω ότι δεν θα κοιμηθούν παρέα μου το βράδυ. Ειναι μαρτύριο για μένα. Το Φεβρουάριο είχα άγχος με επαγγελματικά θέματα και έναν χωρισμό ενός χρόνου. Εκτιμώ την συμβουλή που μπορείτε να μου δώσετε. Αγγελική
28/10/13 από Aggeliki
Το άγχος από τα επαγγελματικά συνδυασμένο με τον χωρισμό, απ ότι φαίνεται, ήταν η αιτία που πυροδότησε την κατάσταση που περνάτε. Αυτό είναι το σύμπτωμα, ενώ οι αιτίες είναι ασυνείδητες. Μπορεί η κατάσταση αυτή με τον καιρό να υποχωρήσει, χωρίς όμως να λυθεί και είναι πιθανόν σε άλλες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσετε να επανεμφανισθεί. Η ουσιαστική και μόνιμη αντιμετώπιση είναι μόνο η ψυχοθεραπεία.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ. ΕΙΜΑΙ 26 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ 15. 2 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ, ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΤΙΣ ΕΠΑΦΕΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ. ΑΠΟ ΤΟΤΕ, ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΠΡΟΣΗΛΩΝΟΜΑΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ, ΝΙΩΘΩ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΒΟΜΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ. ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΩ ΤΟ ΑΝΤΘΕΤΟ ΦΥΛΟ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ 2 ΣΧΕΣΕΙΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΚΡΑΤΗΣΑΝ 2 ΚΑΙ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΙΡΟ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΗΘΕΛΑΝ. ΤΩΡΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΝΑΝ 22 ΧΡΟΝΩΝ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΑΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ. ΠΡΙΝ 2 ΜΗΝΕΣ ΑΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΝΙΩΘΕΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΙΕΣΗ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ. ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΣΕ Ο,ΤΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ, ΑΛΛΑ ΚΡΙΝΩ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ. ΕΙΜΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΡΟΣΗΛΩΜΕΝΗ ΠΑΝΩ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΔΕΙΧΝΩ. ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΔΕΙΞΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. ΠΛΕΟΝ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΕΣ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ.
27/10/13 από eleni
Ο έρωτας δίνει σε έναν ερωτευμένο ψυχική ανάταση, άνεση στις σχέσεις και δύναμη να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής. Εσείς όπως λέτε, ζείτε μια μονοδιάστατη πληρότητα, που εμπεριέχει με έναν παράδοξο τρόπο κυρίως ανασφάλεια. Όλα αυτά οφείλονται σε ασυνείδητες καταστάσεις μέσα από τις οποίες βιώνετε τον έρωτα. Μόνη σας είναι αδύνατο να επανακαθορίσετε τα πράγματα, για αυτό θα πρέπει να απευθυνθείτε σε κάποιον ψυχαναλυτή.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ.ΕΙΜΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΔΙΔΥΜΩΝ ΑΓΟΡΙΩΝ ΗΛΙΚΙΑΣ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΩΝ ΕΞΗΓΕΙΣΤΕ ΜΟΥ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΙΑΤΙ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ-ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΟΥΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΑ ΟΠΙΣΘΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΕΚΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ. ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ? Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΗΤΑΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΤΟΥς ΑΠΟΤΡΕΨΩ ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.ΤΙΠΟΤΑ. ΠΕΡΑΣΑ ΣΤΑ ΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΖΩ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ.ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ. ΤΩΡΑ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΙΕ ΦΩΝΕς ΚΑΙ ΤΟ ΞΥΛΟ.ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΩς ΜΑΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ?ΣΑΦΩΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΤΟ ΞΥΛΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΜΑΛΛΟΝ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗς ΚΑΤΑΣΤΑΣΗς ΕΚ ΜΕΡΟΥς ΜΟΥ .ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ.
08/08/13 από ΑΜΑΛΙΑ, ΛΑΜΙΑ
Δικαιολογημένα ανησυχείτε για αυτή την συμπεριφορά η οποία θα πρέπει να αντιμετωπισθεί άμεσα. Όπως ήδη επισημαίνετε το ξύλο και η βία δεν είναι λύση και θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Εκείνο που απαιτείται είναι ακριβώς το αντίθετο: συναισθηματικό πλησίασμα και επαφή. Η αντιμετώπιση σας στο πρόβλημα θα πρέπει να υποστηριχθεί συμβουλευτικά από έναν ψυχαναλυτή.
Οι δύο κόρες μου μεγάλωσαν σε άλλη πόλη με την μάνα τους από τα μέσα της δεκαετίας του 90. Το τελευταίο χρονικό διάστημα η σχέση με τις κόρες μου ήταν αποκλειστικά με το τηλέφωνο, η μεγαλύτερη κόρη μου που σήμερα είναι 21 ετών εδώ και 20 ημέρες δεν θέλει να μου απαντήσει στο τηλέφωνο δεν θέλει να μου μιλήσει. Δεν ξέρω τι να κάνω και φοβάμαι αν πάω να την συναντήσω δεν θα θέλει να με δει. Σας ευχαριστώ και περιμένω την συμβολή σας.
31/07/13 από Θανάσης, Volos
Είστε ο πατέρας τους και για αυτό πρέπει να αφήσετε τους φόβους σας και να πάτε. Η συμπεριφορά της μεγάλης σας κόρης σας στέλνει ένα μήνυμα. Θα πρέπει να προσπεραστεί ότι έχει προηγηθεί στο παρελθόν και να δοθεί η ευκαιρία για μια καινούργια αρχή στην σχέση σας. Αυτή η προσπάθεια θα πρέπει να στηριχθεί και να υποστηριχθεί από εσάς με απόλυτη ειλικρίνεια, επιμονή και υπομονή για να μπορέσει να ξανακερδηθεί η σχέση με τα παιδιά σας. Το ερώτημα είναι αν μπορείτε να διαχειριστείτε τις ενοχές από την απομάκρυνση των σχέσεων με τα παιδιά σας. Σε αυτό το σημείο ίσως χρειαστείτε την βοήθεια ειδικού για να σας «στηρίξει» σε αυτήν την προσπάθεια ουσιαστικής επανασύνδεσης.
Πότε κάποιος, χωρίς να έχει κάποιο συγκεκριμένο ψυχολογικό ή άλλο ιδιαίτερο σοβαρό πρόβλημα, χρειάζεται να ξεκινήσει ψυχανάλυση;; Αν γενικά έχει πολλές σκέψεις που δεν μπορεί να μοιραστεί με άλλους, αλλα θέλει απαντήσεις σε κάποια θέματα, θα βοηθούσε να μιλήσει σε έναν ψυχολόγο ή εφόσον είναι απλα καθημερινά προβλήματα να προσπαθήσει να τα λύσει μόνος του;;
06/07/13 από Αριάδνη
Κάποιος λειτουργικός και ικανοποιημένος στη ζωή του, δεν αισθάνεται την ανάγκη να μπει σε ψυχαναλυτική διαδικασία.
Όμως πολλές φορές αν και όλα φαίνονται να είναι τακτοποιημένα, στην ουσία δεν είναι κι αυτό ωθεί στην ψυχανάλυση.
Μόνο το ίδιο το υποκείμενο μπορεί να ξέρει τι του συμβαίνει.
Να σημειώσω ότι οι ψυχολόγοι δεν κάνουν ψυχανάλυση, παρά μόνο οι ψυχαναλυτές.
.
Όμως πολλές φορές αν και όλα φαίνονται να είναι τακτοποιημένα, στην ουσία δεν είναι κι αυτό ωθεί στην ψυχανάλυση.
Μόνο το ίδιο το υποκείμενο μπορεί να ξέρει τι του συμβαίνει.
Να σημειώσω ότι οι ψυχολόγοι δεν κάνουν ψυχανάλυση, παρά μόνο οι ψυχαναλυτές.
.
Καλησπέρα..Είμαι σε μία σχέση αλλά κάθε φορά που μαλώνουμε έστω και λίγο δεν μπορώ με τίποτα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου σε σημείο που εγώ η ίδια να τσαντίζομαι με εμένα πόσο μάλλον ο φίλος μου που νομίζει ότι είναι επιτηδευμένο..Μήπως οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είχα πατέρα και κατά συνέπεια η μητέρα μου δεν έχει τσακωθεί ποτέ, τουλάχιστον μπροστά μου με κάποιον άλλο άντρα; Πως μπορώ να το αντιμετωπίσω; Ευχαριστώ..
13/06/13 από νεφελη, Αθηνα
Η συγκίνηση (το κλάμα) εξαπολύεται απέναντι στον οικείο, γεγονός που εκφράζει ένα βαθύ παράπονο απέναντι στο αγαπημένο πρόσωπο ή ότι προβάλετε σε αυτό.
Στην περίπτωση σας φαίνεται ακόμη μια φορά η δύναμη του ασυνειδήτου που αιφνιδιάζει και ταλαιπωρεί το υποκείμενο. Τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα από αυτά που αναφέρετε και μη ορατά αυτή τη στιγμή στα μάτια σας. Σίγουρα είναι κάτι που δεν μπορείτε να ελέγξετε, ενώ ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείτε από όλα αυτά είναι η ψυχανάλυση.
Στην περίπτωση σας φαίνεται ακόμη μια φορά η δύναμη του ασυνειδήτου που αιφνιδιάζει και ταλαιπωρεί το υποκείμενο. Τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα από αυτά που αναφέρετε και μη ορατά αυτή τη στιγμή στα μάτια σας. Σίγουρα είναι κάτι που δεν μπορείτε να ελέγξετε, ενώ ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείτε από όλα αυτά είναι η ψυχανάλυση.
Πρόκειται για ένα θέμα που απασχολεί την ξαδέρφη μου και θα ήθελα να ρωτήσω την γνώμη σας κύριε Ευαγγέλου. Έχει έναν γιο ενός έτους τον οποία θηλάζει αλλά προσφάτως διάβασε, άκουσε και συζήτησε ότι ο παρατεταμένος θηλασμός (μετά το πέρας των έξι πρώτων μηνών) προκαλεί μεγάλη εξάρτηση του παιδιού απο τη μητέρα με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για το μέλλον του και το χτίσιμο του χαρακτήρα του. Ισχύει κάτι τέτοιο? Ευχαριστώ.
31/05/13 από Κατερίνα, Πειραιάς
Ο απογαλακτισμός πράγματι, πρέπει να γίνεται περίπου στους έξι μήνες. Το διάστημα αυτό είναι ικανό για να πάρει το μωρό τα πολύτιμα και απαραίτητα συστατικά από το μητρικό γάλα όπως και να ενδυναμωθεί η σχέση με την μητέρα.
Πολλές φορές οι μητέρες παρατείνουν αυτό το διάστημα γιατί είναι δύσκολο για τις ΙΔΙΕΣ να τον σταματήσουν, δεν δέχονται αυτές να «απογαλακτιστούν», αντιπαραθέτοντας έναν λογικό αντίλογο στους άλλους και στον εαυτό τους.
Αυτές οι ασυνείδητες ψυχικές τοποθετήσεις τους είναι το πρόβλημα για τον ψυχισμό του παιδιού.
Ο απογαλακτισμός επιπλέον είναι περισσότερο επώδυνος στο παιδί όταν γίνεται σε μεγαλύτερη ηλικία.
Πολλές φορές οι μητέρες παρατείνουν αυτό το διάστημα γιατί είναι δύσκολο για τις ΙΔΙΕΣ να τον σταματήσουν, δεν δέχονται αυτές να «απογαλακτιστούν», αντιπαραθέτοντας έναν λογικό αντίλογο στους άλλους και στον εαυτό τους.
Αυτές οι ασυνείδητες ψυχικές τοποθετήσεις τους είναι το πρόβλημα για τον ψυχισμό του παιδιού.
Ο απογαλακτισμός επιπλέον είναι περισσότερο επώδυνος στο παιδί όταν γίνεται σε μεγαλύτερη ηλικία.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΝΑ ΘΕΣΩ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ. ΕΙΜΑΙ 49 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ 24.ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΕΙ ΝΑ ΦΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ,ΜΟΝΟ ΚΑΠΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΙΖΕΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΟΛΗ ΜΕΡΑ. ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΑΠΟΛΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ,ΤΑ ΧΑΛΑΣΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ, Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΗΘΙΖΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΠΟΙΑ ΣΤΑΣΗ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΔΙΟΤΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΕΜΕΝΑ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ ΗΣΥΧΟ.ΠΕΡΑΣΕ Ο ΓΙΟΣ ΑΣΧΗΜΗ ΕΦΗΒΕΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ, ΚΑΙ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ. ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΕΥΦΥΗΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΑΣ,ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ.ΚΑΤΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΠΟΛΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΑΣ.
29/05/13 από fivi, athens
Πρέπει να τον αφήσετε ήσυχο, αλλά αυτό είναι πάνω από τις δυνάμεις σας, είναι κάτι που δεν μπορέσατε να ελέγξετε ποτέ.
Θα μπορούσατε να το κάνετε σήμερα μόνο με την βοήθεια, έστω και συμβουλευτικά, κάποιου ψυχαναλυτή. Καταλαβαίνετε από την εμπειρία σας υποθέτω την αλήθεια του πράγματος.
Θα μπορούσατε να το κάνετε σήμερα μόνο με την βοήθεια, έστω και συμβουλευτικά, κάποιου ψυχαναλυτή. Καταλαβαίνετε από την εμπειρία σας υποθέτω την αλήθεια του πράγματος.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ! ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΣΧΕΔΟΝ 3 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙ ΤΡΑΥΛΙΣΜΟ ΕΔΩ ΚΑΙ 9 ΜΗΝΕΣ ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΓΙΑ 2 ΜΗΝΕΣ. ΕΓΩ ΚΑΝΩ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΡΩΤΗΣΩ ΑΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ Π.Χ. ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟ, ΧΟΡΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ. ΑΝ ΝΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΑΙΔΙ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΊΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΜΕ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΠΟΛΥ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟς ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΝΕ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ 7 ΧΡΟΝΩΝ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΟΥ ΕΧΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΨΑΧΝΩ ΨΙΛΟΥΣ ΣΤΑ ΑΧΥΡΑ ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ (ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΒΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΛΥ ΑΓΧΩΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΟΜΑ ΠΟΛΥ ΑΓΧΩΔΕΣ). ΜΠΟΡΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΝΑ ΒΟΗΘΗΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ Η ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ;
02/05/13 από ΒΙΚΥ, ΛΑΡΙΣΑ
Ο τραυλισμός είναι συνήθως ένα σύμπτωμα του παιδιού που αφορά τη σχέση του με την μητέρα.
Η λύση του θέματος είναι μόνο η ψυχαναλυτική δουλειά με την μητέρα, μέσα από την οποία θα συνειδητοποιήσει τη στάση και τη συμπεριφορά της απέναντι στο παιδί. Αλλάζοντας η μητέρα εξαφανίζεται και το σύμπτωμα του παιδιού.
Το ερώτημα είναι γιατί δεν λύθηκε μέχρι τώρα το πρόβλημα του παιδιού σας, όταν βρίσκεστε ήδη σε ψυχαναλυτική διαδικασία;
Η λύση του θέματος είναι μόνο η ψυχαναλυτική δουλειά με την μητέρα, μέσα από την οποία θα συνειδητοποιήσει τη στάση και τη συμπεριφορά της απέναντι στο παιδί. Αλλάζοντας η μητέρα εξαφανίζεται και το σύμπτωμα του παιδιού.
Το ερώτημα είναι γιατί δεν λύθηκε μέχρι τώρα το πρόβλημα του παιδιού σας, όταν βρίσκεστε ήδη σε ψυχαναλυτική διαδικασία;
Χαιρεται, εχω ενα μωρο 5 μηνων και κλαει ασταματητα..το θεμα ειναι οτι νευριαζω πολυ,δεν το δειχνω αλλα το καταλαβαινει βεβαια..φοβαμαι κ κλαιω μην κανω ενα παιδι υστερικο ...καθε βραδυ το σκεφτομαι...δεν εχω καμια βοηθεια κ τα νευρα μ σπανε κανοντας τα παντα..πως με συμβουλευεται;;
25/04/13 από Δεσποινα
Το θέμα σας (τα σπασμένα νεύρα) δεν είναι από την κούραση την σωματική αλλά από τον ψυχισμό σας. Το πρόβλημα σας είναι κυρίως ψυχικό που επιδεινώνεται με την σωματική σας κούραση.
Όπως επισημαίνεται το παιδί αντιλαμβάνεται απόλυτα την ψυχική σας διάθεση. Επειδή σε αυτή την ηλικία εξαρτάται απόλυτα από την συναισθηματική σας διάθεση, έχοντας εσείς αυτήν την ψυχολογία νοιώθει μετέωρο, ακάλυπτο ψυχικά, και ο φόβος του μετατρέπεται όσο δεν το ασφαλίζεται ψυχικά σε συνεχές κλάμα. Όπως καταλαβαίνεται αυτό θα πρέπει να σταματήσει αμέσως. Βέβαια ούτε και εσείς μπορείτε να αλλάξετε ψυχισμό σε μία νύχτα, όμως επιβάλλεται να κάνετε κάτι για να βελτιωθεί τουλάχιστον η κατάσταση.
Άμεσο αποτέλεσμα θα είχε αν επισκεπτόσασταν κάποιον ειδικό για να σας βοηθήσει να ξαναδείτε άμεσα κάποιες ψυχικές σας δυσκολίες και να ηρεμήσετε.
Το μωρό σας έχει απόλυτη ανάγκη την ψυχική σας ηρεμία.
Όπως επισημαίνεται το παιδί αντιλαμβάνεται απόλυτα την ψυχική σας διάθεση. Επειδή σε αυτή την ηλικία εξαρτάται απόλυτα από την συναισθηματική σας διάθεση, έχοντας εσείς αυτήν την ψυχολογία νοιώθει μετέωρο, ακάλυπτο ψυχικά, και ο φόβος του μετατρέπεται όσο δεν το ασφαλίζεται ψυχικά σε συνεχές κλάμα. Όπως καταλαβαίνεται αυτό θα πρέπει να σταματήσει αμέσως. Βέβαια ούτε και εσείς μπορείτε να αλλάξετε ψυχισμό σε μία νύχτα, όμως επιβάλλεται να κάνετε κάτι για να βελτιωθεί τουλάχιστον η κατάσταση.
Άμεσο αποτέλεσμα θα είχε αν επισκεπτόσασταν κάποιον ειδικό για να σας βοηθήσει να ξαναδείτε άμεσα κάποιες ψυχικές σας δυσκολίες και να ηρεμήσετε.
Το μωρό σας έχει απόλυτη ανάγκη την ψυχική σας ηρεμία.
Καλησπερα σας, θα ήθελα μια πολύ μεγαλη βοηθεια ,και μια αποψη , ειμαι 23 χρονων αρχικα εχω 8 μηνες που πινω παρα πολυ ανα 3ημερο, κατεβαζω 3 λιτρα κρασια , πριν 2 εβδομαδες αφοτου ξυπνησα την επομενη μερα, ειχα ενα τρεμουλο στο σωμα, σπασμους στο προσωπο , ζαλη, μουδιασμα αριστερης μεριας του κεφαλιου και απο τοτε φοβαμαι μην εχω παθει μινι εγκεφαλικο , κανω και ψηλοσαρδαμ, υπαρχει τετοιαπεριπτωση???επισης καπνιζω πολυ
09/03/13 από Φωτης
Το μίνι εγκεφαλικό θα πρέπει να το εξετάσετε με τους κατάλληλους γιατρούς.
Παρόμοιας σοβαρότητας ίσως και μεγαλύτερης όμως, είναι η συνήθεια να πίνετε. Αν εξαρτηθείτε από το αλκοόλ, να ξέρετε ότι είναι τόσο δύσκολο να απεξαρτοποιηθείτε όσο και τα σκληρά ναρκωτικά.
Εκτός από τη ψυχική διάλυση που θα εγκατασταθεί πια μόνιμα μέσα σας, θα γίνει αναπόφευκτα αργά η γρήγορα ζημιά και στο σώμα σας, από το εγκεφαλικό που αναφέρατε μέχρι οτιδήποτε άλλο έχει διαπιστωθεί ότι παθαίνουν οι αλκοολικοί.
Ακόμη και τώρα μπορείτε να δείτε πόσο ύπουλη είναι αυτή η κατάσταση την οποία έχετε καθιερώσει με διάφορα προσχήματα, όπως η παρέα, ο χωρισμός, ή ότι άλλο χρησιμοποιείτε σαν άλλοθι.
Θα πρότεινα να επισκεφτείτε άμεσα κάποιον ειδικό ο οποίος θα σας βοηθήσει να σταματήσετε το αλκοόλ.
Παρόμοιας σοβαρότητας ίσως και μεγαλύτερης όμως, είναι η συνήθεια να πίνετε. Αν εξαρτηθείτε από το αλκοόλ, να ξέρετε ότι είναι τόσο δύσκολο να απεξαρτοποιηθείτε όσο και τα σκληρά ναρκωτικά.
Εκτός από τη ψυχική διάλυση που θα εγκατασταθεί πια μόνιμα μέσα σας, θα γίνει αναπόφευκτα αργά η γρήγορα ζημιά και στο σώμα σας, από το εγκεφαλικό που αναφέρατε μέχρι οτιδήποτε άλλο έχει διαπιστωθεί ότι παθαίνουν οι αλκοολικοί.
Ακόμη και τώρα μπορείτε να δείτε πόσο ύπουλη είναι αυτή η κατάσταση την οποία έχετε καθιερώσει με διάφορα προσχήματα, όπως η παρέα, ο χωρισμός, ή ότι άλλο χρησιμοποιείτε σαν άλλοθι.
Θα πρότεινα να επισκεφτείτε άμεσα κάποιον ειδικό ο οποίος θα σας βοηθήσει να σταματήσετε το αλκοόλ.
Καλησπέρα και καλό μήνα. Είμαι 34 ετών σε διάσταση με ένα κοριτσάκι 3 ετών. Εδώ και 5 μήνες είμαι σε διάσταση με τον σύζυγο μου και θα ήθελα μερικές συμβουλές στον τρόπο διαχείρισης της μικρής στο θέμα του χωρισμού. Γενικότερα δεν έχει δείξει να την ενοχλεί κάτι ούτε τον ζητάει απο τότε που έχει φύγει από το σπίτι. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όσο είμασταν ζευγάρι με τον πρώην σύζυγο δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα με το παιδί (εγώ βόλτες, εγώ ψώνια, εγώ κοίμιζα, τάιζα, έκανα μπάνιο, μίλουσα, έπαιζα, όλα εγώ) γι' αυτό το παιδί είχε πάντα αδυναμία σε μένα και είναι ιδιαίτερα προσκολημμένη απάνω μου. Τώρα που χωρίσαμε το έχει δεί πολύ ανταγωνιστικά το θέμα, μέρα παρα μέρα που τη βλέπει παιδότοπους, πλατείες, δώρα, βόλτες...κάνει τα πάντα για να την κερδίσει. Δεν με ενοχλεί αυτό γιατί περνάει καλά το παιδί, μπορεί να με εκνευρίζει αν το συγκρίνω με το παρελθόν που ποτέ δεν είχε ούτε χρόνο ούτε χρήμα να πάει το παιδί μια βόλτα, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. το παιδί περνάει καλά και αυτό έχει σημασία. Πιστεύω ότι τα παιδάκια σε αυτή την ηλικία είναι πολύ δεμένα με το σπίτι, το δωμάτιο τους και τη μαμά τους φυσικά και στην προκειμένη περίπτωση με μένα που είμαστε κάθε μέρα μαζί με έναν μπαμπά πάντα απων. Δεν θέλω λοιπόν να κοιμάται στο σπίτι του μπαμπά, δεν είναι το σπίτι της, είναι ένα νέο περιβάλλον που δεν της εμπνέει εμπιστοσύνη, δεν είναι το σταθερό της και τα μικρά παιδάκια το έχουν ανάγκη αυτό. Όταν μεγαλώσει ας επιλέξει αν κ πότε θα πάει να κοιμηθεί στον μπαμπά της. Ας πηγαίνουν τις βόλτες τους, να περνάνε καλά αλλά όταν βραδιάζει το παιδί θα γυρνάει σπίτι του για ύπνο. Το σκέφτομαι σωστά ή βάζω μπροστά τον εγωισμό μου? Σας παρακαλώ απαντήστε μου, τι καλό θα μπορούσε να προσφέρει σε ενα παιδάκι 3 ετών να το κάνουμε μπαλάκι από σπίτι σε σπίτι?
01/03/13 από Κατερίνα Β., Αθήνα
Το παιδί σας θα πρέπει να κοιμάται στο σπίτι σας σε αυτήν την ηλικία, για όλους τους λόγους που αναφέρατε.
Όμως να έχετε πάντα υπόψη σας, παρόλη την πικρία σας, ότι το κοριτσάκι σας αυτόν έχει πατέρα. Όταν βγαίνει το παιδί σας μαζί του και περνά καλά δεν είναι επειδή πήγε στον παιδότοπο έτσι απλά, αλλά επειδή πήγε με τον πατέρα του.
Το ότι αυτός άλλαξε απέναντι στο παιδί ίσως δεν είναι μόνο από ανταγωνισμό, αλλά και από το ταρακούνημα του χωρισμού που τον προσγείωσε σε μια πραγματικότητα που εύκολα παρέβλεπε μέχρι τώρα. Αν από την άλλη, όλα τα κάνει για ανταγωνιστικούς προς εσάς λόγους αυτό θα πρέπει να σας ανησυχεί. Να μιλήσετε μαζί του για να είναι το ίδιο συνειδητοποιημένος και ο ίδιος.
Από εδώ και πέρα απαιτείται νηφαλιότητα και ηρεμία και από τους δύο σας, για να μην πληρώσει το παιδί τα σπασμένα του γάμου σας.
Προτείνω ειδικά αυτό το θέμα του παιδιού να το συζητήσετε μαζί του για να είναι το ίδιο συνειδητός όπως και εσείς, για το πόσο σημαντικές είναι οι συμπεριφορές σας, ειδικά σε αυτήν την ηλικία, για την ψυχική εξέλιξη του παιδιού.
Όμως να έχετε πάντα υπόψη σας, παρόλη την πικρία σας, ότι το κοριτσάκι σας αυτόν έχει πατέρα. Όταν βγαίνει το παιδί σας μαζί του και περνά καλά δεν είναι επειδή πήγε στον παιδότοπο έτσι απλά, αλλά επειδή πήγε με τον πατέρα του.
Το ότι αυτός άλλαξε απέναντι στο παιδί ίσως δεν είναι μόνο από ανταγωνισμό, αλλά και από το ταρακούνημα του χωρισμού που τον προσγείωσε σε μια πραγματικότητα που εύκολα παρέβλεπε μέχρι τώρα. Αν από την άλλη, όλα τα κάνει για ανταγωνιστικούς προς εσάς λόγους αυτό θα πρέπει να σας ανησυχεί. Να μιλήσετε μαζί του για να είναι το ίδιο συνειδητοποιημένος και ο ίδιος.
Από εδώ και πέρα απαιτείται νηφαλιότητα και ηρεμία και από τους δύο σας, για να μην πληρώσει το παιδί τα σπασμένα του γάμου σας.
Προτείνω ειδικά αυτό το θέμα του παιδιού να το συζητήσετε μαζί του για να είναι το ίδιο συνειδητός όπως και εσείς, για το πόσο σημαντικές είναι οι συμπεριφορές σας, ειδικά σε αυτήν την ηλικία, για την ψυχική εξέλιξη του παιδιού.
καλημερα σας. ειμαι 25 χρονων το τελευταιο διαστημα νιωθω οτι ειμαι αποτυχημενη.η αληθεια ειναι οτι δεν καταφερει και κατι στη ζωη μου μονη μου.δεν καταφερα να τελειωσω την σχολη οπου φοιτουσα δεν εχω καταφερει να μαθω μια ξενη γλωσσα δεν εχω καταφερει να εχω φιλους παρα μονο μια καθωσ στο παρελθον φιλη κολλητη μου την εχει φερει πισωπλατα,γενικοτερα εχω γινει πιο καχυποπτη και δυσκολευομαι να δημιουργησω νεεσ παρεες.και επισησ δεν εχω καταφερει να εχω ευχερεια στο λογο. πολλεσ φορεσ οταν μιλαω κανω σαρδαμ η δεν εχω σωστο συντακτικο με αποτελεσμα να γινομαι αντικειμενο χλευασμου. επισης ενα αλλο προβλημα που με απασχολει το τελευταιο διαστημα ειναι οτι εδω και τεσσερα χρονια εχω μια σχεση.ενω τα πρωτα χρονια χρονια συναντιομασταν σχεδον καθε μερα περνουσαμε πολλεσ ωρεσ μαζι, το τελευταιο σχεδον ενα χρονο δεν εχει την ιδια διαθεση στο να συναντιομαστε.η αποσταση απο το σπιτι μου στο σπιτι του ειναι με το αυτοκινητο 5 λεπτα παρ ολα αυτα μπορει να περασουν και δυο εβδομαδεσ για να συναντηθουμε με τη δικαιολογια οτι βρισκετε πολλεσ ωρες στο μαγαζι οπου φτιαχνει.και οντως αληθευει αυτο.ενω μου λεει οτι θελει να μεινουμε μαζι και να παντρευτουμε,εγω δεν ειμαι σιγουρη κατα ποσο εννοει αυτα που λεει.επισης εχουμε να βρεθουμε ερωτικα 3 μηνες και ενω εχω προσπαθησει καποιες φορες παντα το αποφευγει.μηπως δεν με ποθει πια?μηπως ειναι αλλη μια αποτυχια στη ζωη?δεν ξερω τι να κανω βοηθηστε με δεν ξερω πως να το χειριστω να χωρισω? βοηθηστε με...
21/02/13 από eva
Το πρόβλημα σας δεν είναι η σχέση, αλλά η οπτική για την ζωή και ειδικότερα ο τρόπος που αντιμετωπίζετε τον εαυτό σας. Κάθε αναφορά για την αξία σας είναι επηρεασμένη από έντονα συναισθήματα κατωτερότητας, ακυρώνοντας κάθε επιτυχία σας αφενός και διογκώνοντας κάθε στασιμότητα η ατυχία αφετέρου. Αυτή η συναισθηματική κατάσταση είναι το αποτέλεσμα, ενώ η αιτία της απορρέει από το συγκινησιακό σας παρελθόν, από βιώματα, από το πώς σας έβλεπαν οι γονείς σας, κτλ.
Είναι πολύ δύσκολο αυτό που υφίστασθε να μπορέσετε να το ξεπεράσετε μόνη σας, γιατί είναι βαθειά οργανωμένο και σε ασυνείδητο επίπεδο. Μην χάνετε χρόνο όπως πολλοί που επιμένουν ότι θα καταφέρουν μόνοι τους να αλλάξουν τον βαθύτερο τους εαυτό και απευθυνθείτε σε έναν ψυχαναλυτή ο οποίος θα σας βοηθήσει να συνειδητοποιήσετε αυτό που σας συμβαίνει.
Είναι πολύ δύσκολο αυτό που υφίστασθε να μπορέσετε να το ξεπεράσετε μόνη σας, γιατί είναι βαθειά οργανωμένο και σε ασυνείδητο επίπεδο. Μην χάνετε χρόνο όπως πολλοί που επιμένουν ότι θα καταφέρουν μόνοι τους να αλλάξουν τον βαθύτερο τους εαυτό και απευθυνθείτε σε έναν ψυχαναλυτή ο οποίος θα σας βοηθήσει να συνειδητοποιήσετε αυτό που σας συμβαίνει.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΓΙΑΤΡΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ 36ΕΤΩΝ ΑΝΥΠΑΝΤΡΟΣ ΜΕΝΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ 70ΧΡΟΝΩΝ.ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΛΛΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ(ΘΑΝΑΤΟΣ ΞΑΔΕΡΦΟΥ,ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ,ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑΝ ΣΧΕΣΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΟΠΟΙΗΣΑΝ)ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΞΑΜΗΝΟ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΤΑΛΕΠΩΡΕΙ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΤΗΝ ΑΥΠΝΙΑ.ΠΑΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ ΑΠΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ.ΖΟΥΣΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΛΕΨΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΛΙΓΟΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.ΟΤΙ ΓΡΑΦΩ ΤΟ ΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΟΣ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΥΠΕΡΑΓΑΠΑΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ.ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΑΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΣΑΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ. ΕΥΑΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ
18/02/13 από ΣΟΦΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Η προσέγγιση που κάνετε στο πρόβλημα του αδελφού σας είναι σωστή.
Το επόμενο βήμα είναι να κινητοποιηθεί μέσα από συζητήσεις μαζί σας, ή από πρόσωπα οικεία, να αναγνωρίσει την αδυναμία του να χαρεί την ζωή. Να αποδεχτεί μέσα από έναν πολύ διακριτικό χειρισμό, την δυσκολία του να ζήσει μια σχέση, να αντιμετωπίσει την ζωή, να αποδεχθεί την πραγματικότητα.
Όταν αναγνωρίσει και ο ίδιος όπως τόσοι άνθρωποι ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του, τότε θα μπορέσει να ζητήσει βοήθεια και να βοηθηθεί.
Η ψυχανάλυση είναι όντως η προσέγγιση που θα τον βοηθούσε με εξαιρετικό τρόπο να αναλάβει την ζωή του.
Το επόμενο βήμα είναι να κινητοποιηθεί μέσα από συζητήσεις μαζί σας, ή από πρόσωπα οικεία, να αναγνωρίσει την αδυναμία του να χαρεί την ζωή. Να αποδεχτεί μέσα από έναν πολύ διακριτικό χειρισμό, την δυσκολία του να ζήσει μια σχέση, να αντιμετωπίσει την ζωή, να αποδεχθεί την πραγματικότητα.
Όταν αναγνωρίσει και ο ίδιος όπως τόσοι άνθρωποι ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του, τότε θα μπορέσει να ζητήσει βοήθεια και να βοηθηθεί.
Η ψυχανάλυση είναι όντως η προσέγγιση που θα τον βοηθούσε με εξαιρετικό τρόπο να αναλάβει την ζωή του.
Γεια σας..Χρειαζομαι την βοηθεια σας σε κατι..εχω ενα θεματακι που με απασχολει εδω και καιρο..φοβαμαι υπερβολικα πολυ τον ερωτα..Λενε ο ερωτας ειναι κομματι του παραδεισου..ε για εμενα 2 φορες που εχω νιωσει κατι..παντα θυμαμαι να πληγωνομουν και γενικα να ειχα καταθλιψη..την 1η φορα που ερωτευτηκα και μετα μου περασε ειπα δεν προκειτε να το ξαναπερασω εγω αυτο..ελα ομως που μετα απο κατι μηνες ξαναρθε..και με διελυσε..κυριολεκτικα με διελυσε.. οταν το συνηδητοποιησα δεν ετρωγα ειχα πεσει σε καταθλιψη..κοντευα να τρελαθω και ειχα ολη την ωρα αγχος..απο τοτε..καθε φορα που ειμαι με κοπελα πολλες φορες φοβαμαι..(μην την ερωτευτω)..ακομα και μια κοπελα να με εντυπωσιασει απλα..θα φοβαμαι μηπως την ερωτευτηκα(δηλαδη λεω..γιατι την σκεφτομαι,γιατι εχω αγχος,γιατι αναστεναζω;Λες να ερωτευτηκα παλι..οχι παλι θεε μου δεν αντεχω παλι 6 μηνες βασανο βοηθησε με,ειναι εντελως λαθος ατομο..αν κρατησει παραπανω και δεν μπορεσω να συνεχισω την ζωη μου..και αν δεν μου φυγει κλπ..)..Γενικα δεν θελω να χω κολληματα και εχω πολλες φορες αγχος για αυτο τον λογο(ειδικα αν με ενθουσιασει καποια και την σκεφτομαι..πανικοβαλομαι)Αυτο επειδη με ανγχωνε παρα πολυ.επισκεφτηκα εναν ψυχολογο-ψυχοθεραπευτη (ακομα τον επισκεπτομαι)..ο οποιος με βοηθησε με καποια αλλα προβληματα που ειχα..συγκεκριμενα με αυτο ομως..και δεν εχουμε ασχοληθει πολυ..αλλα και οταν το συζηταμε δεν με βοηθαει σε κατι..Γενικα για εμενα ο ερωτας ειναι η καταστροφη...Τι θα μου προτεινατε να κανω?
03/02/13 από Δημήτρης
Ο πανικός, το άγχος, η κατάθλιψη, ο φόβος που συνοδεύουν τους έρωτες σας, ενυπάρχουν σε ένα μικρό βαθμό στον έρωτα, μεμονωμένα ή όλα μαζί, αλλά σε καμία περίπτωση με την ένταση που ταλαιπωρείστε. Το πρόβλημα σας οφείλεται σε ασυνείδητες καταστάσεις που δεν μπορούν να ελεγχθούν με καμιά εκλογίκευση.
Η μόνη ψυχοθεραπεία που μπορεί να σας βοηθήσει είναι η ψυχανάλυση.
Η μόνη ψυχοθεραπεία που μπορεί να σας βοηθήσει είναι η ψυχανάλυση.
ο μεγαλος μου γιος 19 ετων φοιτητης αντιδρα γενικα παρα την εξαιρετη σχεση που εχουμε μεταξυμας δυσαναλογα μετο ερεθισμα δηλ. μολις πιεστει απο κατι ασημαντο φωναζει μιλα εντονα και λιγο αργοτερα το κατανοει και ζητα συγγνωμη υποσχομενος οτι δεν θα ξαναγινει εκεινο που με ανησυχει ειναι οτι επειδη ο πατερας του αντιμετωπιζει χρονια προβληματ μετα νευρα του [ καταθλιψη με στοιχεια ψυχαναγκασμου που παλευει και φαρμακευτικα ] σκεπτομαι μηπως κληρονομηθουν καποια στοιχεια . μια φιλη μου παιδοψυχιατρος που γνωριζει τα παιδια μου λεει οτι η αγαπη και η κατανοηση που τους δειχνω βοηθησε να γινουν ωριμα ατομα και να στεκονται σωστα απεναντι στα προβληματα που περναμε τα οποια ποτε δεν τους απεκρυψα δεν παυω ομως να ανησυχω. θα ηθελα την αποψη σας ευχαριστω
03/02/13 από κ. χ., auhna
Μήπως στη δύσκολη αποστολή που είχατε σαν μητέρα να μεγαλώσετε σωστά τα παιδιά σας, χωρίς την αναγκαία βοήθεια του συζύγου εξαιτίας των προβλημάτων του, γίνατε λίγο περισσότερο προστατευτική από ότι έπρεπε; Μήπως από συνήθεια συνεχίζετε να του φέρεστε σαν μικρό, ενώ αυτός έχει ήδη ενηλικιωθεί;
Είναι θέματα για προβληματισμό, καθώς και το ποια είναι η εξαίρετη σχέση μητέρας και γιου σε αυτή την ηλικία.
Η συμπεριφορά του γιού σας δεν έχει άμεση σχέση με το πρόβλημα του πατέρα του. Δεν τίθεται θέμα κληρονομικότητας όπως το θέτετε.
Είναι θέματα για προβληματισμό, καθώς και το ποια είναι η εξαίρετη σχέση μητέρας και γιου σε αυτή την ηλικία.
Η συμπεριφορά του γιού σας δεν έχει άμεση σχέση με το πρόβλημα του πατέρα του. Δεν τίθεται θέμα κληρονομικότητας όπως το θέτετε.