Ο άνθρωπος προορίζεται για την κοινωνική ζωή και όπως είναι επόμενο κατά το μεγάλωμα του το μικρό παιδί θα δεχθεί, μέσω της αγωγής, τις απαγορεύσεις της ηθικής. Οι περισσότερες ενορμήσεις που προέρχονται από το ασυνείδητο πρέπει να σταματήσουν ή καλύτερα, να διοχετευτούν σε πράξεις καλές και υποφερτές στη κοινή ζωή. Τα ένστιχτα θα εξευγενισθούν, θα γυρίσουν προς τους άλλους ώστε να λαμβάνονται υπόψη οι επιθυμίες τους και οι ανάγκες τους αντί να στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο επάνω στις δικές τους εγωιστικές ηδονές.
Όλα αυτά είναι απαραίτητα μα υπάρχει πάντα στις απαγορεύσεις η ανάγκη του ορθού μέτρου, όσο αφορά την αυστηρότητα ή αντίθετα, την χαλαρότητα με την οποία ασκούνται. Αν οι «παιδαγωγοί» κάνουν καλά την δουλειά τους, οι ενορμήσεις θα γίνουν δεκτές από το υποκείμενο που διαμορφώνεται χωρίς δυσκολία. Το νέο υποκείμενο θα δέχεται πχ την σεξουαλικότητα στην ενήλικη του ζωή, μέσα σε όρια, χωρίς να την απωθεί, ενώ οι σεξουαλικές ενορμήσεις θα μεταμφιεστούν και θα παραλλάξουν την εκδήλωση τους για να γίνουν κοινωνικά αποδεκτές.
Πολλές φορές η αγωγή ασκείται άγαρμπα από τους «παιδαγωγούς», πότε έντονα και πότε χαλαρά ή είναι διαποτισμένη από τις αγωνίες και τους φόβους του γονέα ή του δασκάλου που την εξασκεί, επειδή είναι ο ίδιος καθηλωμένος στα δικά του προβλήματα. Άλλες φορές μπορεί να είναι απόλυτα αυστηρή από θρησκευτικές ή άλλες τοποθετήσεις ή πολύ χαλαρή όπως κατά κόρον γίνεται σήμερα. Σ αυτές τις περιπτώσεις και σε πολλές άλλες αποτυχημένες αγωγές, οι απαγορεύσεις θα γίνουν ή μια ατσάλινη πλάκα που θα πνίγει τα πάντα και δεν θα αφήνει τίποτα να περνά, με την απώθηση να κυριαρχεί ή θα συντελέσουν από την άλλη, με την χαλαρότητα τους, στο χάσιμο των ορίων για το υποκείμενο.
Το κλειδί για την εξέλιξη του υποκειμένου είναι η ψυχική ισορροπία των γονέων μια και η αγωγή, μεταξύ άλλων, είναι κυρίως η μεταβίβαση της ψυχικής διάθεσης του παιδαγωγού.