Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι από μόνη της μια δύσκολη και απαιτητική υπόθεση και όμως, ενώ για το επάγγελμα του αφιερώνει κανείς πολλά χρόνια σπουδών, για τις απαιτήσεις του ρόλου του σαν γονέα δεν αφιερώνει σχεδόν τίποτα.
Οι προθέσεις από μόνες τους δεν αρκούν για να μεγαλώσει κανείς σωστά ένα παιδί, γιατί το ζήτημα δεν είναι αν ξέρει πως πρέπει να φερθεί ή αν θέλει, αλλά αν μπορεί να το κάνει. Βλέπουμε κάποιες φορές γονείς με σπασμένα νεύρα, ευέξαπτους, χωρίς υπομονή στην συναναστροφή με τα παιδιά τους με συνέπεια σ αυτές τις περιπτώσεις, παρ όλες τις καλές προθέσεις, το αποτέλεσμα να είναι πολύ μακριά από τις προσδοκίες τους.
Όσο λιγότερες ψυχικές δυσκολίες έχει ο γονιός, τόσο καλύτερος είναι, ανεξάρτητα από την μόρφωση, την κοινωνική θέση, τα χρήματα ή ότι άλλο μπορεί να έχει ή να είναι. Αυτό το επαληθεύει και η ίδια η ζωή άλλωστε, όταν βλέπουμε παιδιά θαυμάσια από γονείς άσημους ή φτωχούς και παιδιά προβληματικά από οικογένειες με τις καλύτερες θεωρητικά προϋποθέσεις.
Αυτό που ένας γονιός οφείλει να κάνει, εκτός από το να αγαπά το παιδί, είναι να το «ακούει». Όλα τα παιδιά μιλούν από τα νεογέννητα, με την συμπεριφορά τους, μέχρι τα μεγαλύτερα που αρθρώνουν λόγο και σκέψεις. Όμως πολλές φορές οι γονείς απορροφημένοι από τα προβλήματα της καθημερινότητας και τις δικές τους δυσκολίες, δεν «ακούν» και δεν αντιλαμβάνονται αυτά που βλέπουν στην συμπεριφορά των παιδιών τους. Ένας βασικός λόγος είναι η άγνοια. Πως θα αξιολογήσει κανείς κάτι αν δεν ξέρει που να το κατατάξει, αν δεν του έχουν πει τίποτα γι αυτό ή και αν ακόμα πολλοί στο περιβάλλον του το δικαιολογούν, «δεν είναι τίποτα … παιδί είναι, θα περάσει».
Πολύ συχνά συμβαίνει να έχουν μεγαλώσει και τον ίδιο τον γονέα με παρόμοιο λάθος τρόπο, οπότε να θεωρεί οικεία τη συμπεριφορά του παιδιού του. Αυτή η περίπτωση είναι και η δυσκολότερη γιατί όπως μας μεγάλωσαν με το ίδιο τρόπο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, όποια σχέση είχαμε με τους γονείς μας τις ίδιες ζούμε και με τα παιδιά μας. Εδώ ο γονέας έχει την υποχρέωση και την ευθύνη να πετάξει ότι άχρηστο του έχουν φορτώσει ή και να απελευθερώσει τις κρυμμένες δικές του δυνατότητες, που μέσα από το μεγάλωμα του έχουν θαφτεί, για να λειτουργήσει πλέον αυτός καλύτερα σαν γονιός από ότι οι γονείς του.
Ο γονέας πρέπει να μάθει για τον εαυτό του, για να καταφέρει να φερθεί διαφορετικά απ ότι του φερθήκανε.
Απαιτείται λοιπόν τιμιότητα και έντονο ενδιαφέρον, για να μπορέσει να δει πρώτα αυτό που συμβαίνει στον ίδιο και στην συνέχεια αυτό που συμβαίνει στο παιδί του.
