Η μητέρα είναι το πρώτο και σπουδαιότερο  πρόσωπο στη ζωή του ανθρώπου.
Τα παιδιά με συναισθηματικές δυσκολίες στη σχέση με την μητέρα θα δυσκολευτούν στην ψυχική τους εξέλιξη. Συνήθως, διαποτίζονται  με συναισθήματα  εχθρότητας και δυσπιστίας απέναντι  στη ίδια τη ζωή και φέρονται όταν ενηλικιωθούν, ασυνείδητα, σαν μικρά παιδιά  που αναζητούν μια ιδανική μητέρα.
Για τον άνδρα  (τον εγκλωβισμένο στη σχέση με την μητέρα – ασυνείδητα πάντα) μεταξύ άλλων, θα  είναι πολύ δύσκολο να αισθανθεί τον ουσιαστικό ρόλο της γυναίκας και να λειτουργήσει σαν αρσενικός, ενώ  στην γυναίκα, η προβληματική σχέση με την μητέρα  θα της στερήσει αντίστοιχα την ωριμότητα της θηλυκότητας.
Οι κακές μητέρες, πολύ συχνά, επιβάλλουν στα παιδιά τους μια κυριαρχία. Ζητούν από τα παιδιά τους ενδείξεις μόνιμης υποταγής και προσφέρουν την αγάπη τους υπό όρους. Τα επιβαρύνουν με τις αποτυχίες τους, τις αγωνίες τους, τους φόβους τους, τις διαθέσεις τους, τη σκυθρωπότητα τους, τις κακίες τους. Η ανεπαρκής ψυχικά  μητέρα δύσκολα ανέχεται το παιδί να έχει τη δική του προσωπικότητα. Αισθάνεται την ανάγκη να δείχνει  στο πρόσωπο της τη αγάπη του, τον σεβασμό του, την υποταγή του.
Μια τέτοια μητέρα κάνει το παιδί να προσκρούει σε βαθιές αντιφάσεις, γιατί αντί να έχει μια μητέρα που το αποδέχεται χωρίς όρους,  έχει να κάνει με μια μητέρα που αγαπάει, κι έπειτα παύει να αγαπάει, που επιβάλλει την αγάπη για να την αποσύρει μετά, και ούτω καθεξής. Μπροστά σ αυτή τη μητέρα  το παιδί παρατηρεί τα εξωτερικά δείγματα της αγάπης, μα δεν αισθάνεται να το αγαπούν.
Το παιδί κυριεύεται πλέον από την ανασφάλεια και θα κάνει τα πάντα για να την βρει. Θα κάνει τα πάντα για να αρέσει στη μητέρα του, θα υποταχθεί στη θέληση της, στη  τυραννία της, στην  ιδιοτροπία της. Θα βρεθεί απέναντι σε μια μητέρα ταμπού  που δεν του επιτρέπεται να την αμφισβητήσει ή να της αντισταθεί, με τις  ενοχές από την απωθημένη επιθετικότητα  προς την μητέρα, σύντομα να  το κυριεύουν. Το γαϊτανάκι των ασυνείδητων αποτελεσμάτων έτσι  για το παιδί   θα είναι μεγάλο και ολέθριο.
Δεν ψάχνουμε μάνες να τις καταστήσουμε υπόλογους, γιατί μια  κακή μητέρα είναι συγχρόνως μια άλλη θλιβερή παιδική ιστορία. Το ιδανικό είναι  να αναγνωρίσει κανείς την αδυναμία του, να την αποδεχτεί και κατόπιν να κάνει τα πάντα για να ισορροπήσει, για τον ίδιο φυσικά πρωτίστως, αλλά και για το παιδί που θα μεγαλώσει.

Ο πατέρας προσωποποιεί τον ήλιο, τη δύναμη, το παράδειγμα και την αυθεντία.
Για το μικρό παιδί  ο πατέρας έχει υπεράνθρωπα χαρακτηριστικά και τοποθετείται  επάνω σε ένα βάθρο.  Δεν τοποθετεί ακριβώς το δικό του πατέρα επάνω στο βάθρο, μα την ιδέα του πατέρα. Για ένα παιδί, ο πατέρας είναι ένα σύμβολο …  πριν ακόμα να είναι ο δικός του πατέρας. Το παιδί απαιτεί ασυνείδητα  ο πατέρας του να ανταποκρίνεται στο σύμβολο και να έχει δύναμη, δόξα, και ακτινοβολία. Πρέπει να είναι οδηγός, να φωτίζει, να αναγνωρίζει τις ικανότητες του παιδιού του,   να του δίνει εμπιστοσύνη στον εαυτό του  και  να το οδηγεί στην ώριμη και υπεύθυνη ηλικία.
Ο πρακτικός ρόλος ενός πατέρα είναι λοιπόν δύσκολος  γιατί πρέπει να ταιριάζει στο συμβολικό όραμα του παιδιού του. Είναι ένας ρόλος συντριπτικός. Ο πατέρας θα πρέπει να βρει μια συμβιβαστική λύση μεταξύ εκείνου που αντιπροσωπεύει στο ασυνείδητο του παιδιού του, και εκείνου  που είναι στην πραγματικότητα, δηλαδή  ένας άνθρωπος.  Αν ο πατέρας του δεν ανταποκρίνεται στο σύμβολο, γιατί είναι  αδύναμος η πολύ δικτατορικός που σημαίνει και πάλι αδύναμος, το  παιδί μεγαλώνει με έντονα συναισθήματα κατωτερότητας και αδυναμίας και βιώνει  μια αντίφαση που μπορεί να φτάσει ως την ψυχική ανισορροπία.
Η σημασία της μητέρας, από την άλλη, στην αντίληψη  που έχει το παιδί για τον  πατέρα   είναι  σημαντική, γιατί  η μητέρα  έχει την δύναμη να προσθέτει η  να  αφαιρεί αξία από  αυτόν,  στα μάτια του παιδιού.
Αν και,  ο ίδιος ο πατέρας    θα πρέπει να υποστηρίζει την θέση στην οποία τον τοποθετεί το παιδί, με την εν γένει συμπεριφορά του,  η μητέρα  μπορεί  με την αναφορά της, με τα λόγια της  για το  πρόσωπο του,  να τον ακυρώνει  η να  μειώσει την αξία του σημαντικά. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και αντίστροφα, δηλαδή  ένας πατέρας αδύναμος να παίρνει αξία από τα λόγια της μητέρας και  να εξυψώνεται στα μάτια του παιδιού του.
Όπως και να έχει, ο ρόλος του πατέρα δεν είναι εύκολος  και  αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε.
Όλα εξαρτώνται, αν εξαιρέσουμε τις παρεμβάσεις της μητέρας, από την εσωτερική δύναμη  από την αυθεντικότητα και  την ισορροπία του πατέρα, είτε εργάτης είναι αυτός  είτε πρωθυπουργός.

Ο άνθρωπος  προορίζεται για την κοινωνική ζωή και όπως είναι  επόμενο   κατά το μεγάλωμα του το μικρό  παιδί θα δεχθεί,  μέσω της αγωγής, τις  απαγορεύσεις της ηθικής. Οι περισσότερες ενορμήσεις  που προέρχονται από το ασυνείδητο πρέπει να σταματήσουν ή  καλύτερα, να διοχετευτούν σε πράξεις καλές και υποφερτές  στη κοινή ζωή. Τα  ένστιχτα θα  εξευγενισθούν, θα γυρίσουν  προς τους άλλους  ώστε να λαμβάνονται υπόψη οι επιθυμίες τους και οι ανάγκες τους  αντί να στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο  επάνω στις  δικές  τους  εγωιστικές  ηδονές.
Όλα αυτά είναι απαραίτητα  μα υπάρχει πάντα  στις απαγορεύσεις  η ανάγκη  του ορθού μέτρου,  όσο αφορά την αυστηρότητα ή αντίθετα, την χαλαρότητα με την οποία ασκούνται. Αν οι  «παιδαγωγοί»  κάνουν  καλά την δουλειά τους,  οι  ενορμήσεις  θα γίνουν δεκτές από το υποκείμενο που διαμορφώνεται  χωρίς δυσκολία. Το νέο υποκείμενο  θα δέχεται πχ την  σεξουαλικότητα στην ενήλικη του ζωή, μέσα σε όρια, χωρίς να την απωθεί, ενώ οι σεξουαλικές ενορμήσεις θα  μεταμφιεστούν και θα παραλλάξουν την εκδήλωση τους για  να  γίνουν κοινωνικά αποδεκτές.
Πολλές φορές η αγωγή  ασκείται άγαρμπα από τους «παιδαγωγούς», πότε έντονα και πότε χαλαρά ή  είναι διαποτισμένη από τις αγωνίες και τους φόβους του γονέα ή του δασκάλου που την εξασκεί,  επειδή είναι ο ίδιος καθηλωμένος στα δικά του προβλήματα. Άλλες φορές  μπορεί να είναι απόλυτα αυστηρή από θρησκευτικές  ή άλλες τοποθετήσεις  ή πολύ χαλαρή όπως κατά κόρον γίνεται σήμερα.  Σ  αυτές τις περιπτώσεις και σε πολλές άλλες αποτυχημένες αγωγές,  οι απαγορεύσεις θα γίνουν ή μια ατσάλινη πλάκα που θα πνίγει τα πάντα και δεν θα αφήνει τίποτα να περνά, με την απώθηση να κυριαρχεί  ή θα συντελέσουν  από την άλλη, με την χαλαρότητα τους, στο χάσιμο των ορίων για το  υποκείμενο.
Το κλειδί για την  εξέλιξη του  υποκειμένου είναι η ψυχική ισορροπία των γονέων μια και η αγωγή, μεταξύ άλλων, είναι κυρίως η μεταβίβαση της ψυχικής διάθεσης του παιδαγωγού.

Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι από μόνη της μια δύσκολη και απαιτητική υπόθεση και όμως, ενώ για το επάγγελμα του αφιερώνει κανείς πολλά χρόνια σπουδών, για τις απαιτήσεις του ρόλου  του σαν γονέα δεν αφιερώνει σχεδόν τίποτα.
Οι  προθέσεις από μόνες τους  δεν αρκούν  για να μεγαλώσει κανείς σωστά ένα παιδί, γιατί  το  ζήτημα δεν είναι αν ξέρει  πως πρέπει να φερθεί ή αν θέλει,  αλλά αν μπορεί να το κάνει. Βλέπουμε  κάποιες  φορές γονείς με σπασμένα νεύρα,  ευέξαπτους, χωρίς υπομονή στην συναναστροφή με   τα παιδιά τους με συνέπεια σ αυτές τις περιπτώσεις, παρ όλες τις καλές προθέσεις, το αποτέλεσμα να  είναι πολύ μακριά από τις προσδοκίες τους.
Όσο λιγότερες ψυχικές δυσκολίες έχει ο γονιός, τόσο  καλύτερος  είναι, ανεξάρτητα από την μόρφωση, την κοινωνική θέση, τα χρήματα ή ότι άλλο μπορεί να έχει ή να είναι. Αυτό το επαληθεύει και η ίδια η ζωή άλλωστε, όταν βλέπουμε   παιδιά θαυμάσια από γονείς άσημους ή φτωχούς και παιδιά προβληματικά από οικογένειες με τις καλύτερες θεωρητικά προϋποθέσεις.
Αυτό  που ένας γονιός οφείλει να κάνει, εκτός από το να αγαπά το παιδί, είναι να το «ακούει». Όλα τα παιδιά μιλούν από τα  νεογέννητα, με την συμπεριφορά τους,  μέχρι τα μεγαλύτερα που αρθρώνουν λόγο και σκέψεις. Όμως πολλές φορές οι γονείς απορροφημένοι από τα προβλήματα της καθημερινότητας και τις δικές τους δυσκολίες,  δεν «ακούν»  και δεν αντιλαμβάνονται αυτά που βλέπουν στην συμπεριφορά των παιδιών τους. Ένας βασικός λόγος είναι η άγνοια. Πως θα αξιολογήσει κανείς κάτι αν δεν ξέρει που να το κατατάξει, αν δεν του έχουν πει τίποτα  γι αυτό ή και αν ακόμα πολλοί στο περιβάλλον του το δικαιολογούν, «δεν είναι τίποτα …  παιδί είναι, θα περάσει».
Πολύ συχνά συμβαίνει να  έχουν  μεγαλώσει και τον ίδιο τον γονέα με παρόμοιο λάθος τρόπο, οπότε να θεωρεί οικεία  τη συμπεριφορά του παιδιού του. Αυτή η περίπτωση είναι και η δυσκολότερη  γιατί όπως μας μεγάλωσαν με το ίδιο τρόπο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, όποια σχέση είχαμε με τους γονείς μας τις ίδιες ζούμε και με τα παιδιά μας.  Εδώ ο γονέας έχει την υποχρέωση και την ευθύνη να πετάξει ότι άχρηστο του έχουν φορτώσει ή και να απελευθερώσει τις κρυμμένες δικές του δυνατότητες, που μέσα από το μεγάλωμα του έχουν θαφτεί, για να λειτουργήσει πλέον αυτός καλύτερα σαν γονιός από ότι οι γονείς του.
Ο  γονέας πρέπει  να μάθει για τον εαυτό του, για να καταφέρει να φερθεί διαφορετικά απ ότι του φερθήκανε.
Απαιτείται λοιπόν  τιμιότητα  και έντονο ενδιαφέρον, για  να μπορέσει να δει  πρώτα αυτό που συμβαίνει στον ίδιο και στην συνέχεια αυτό που συμβαίνει στο παιδί του.

Η μανία της τελειότητας είναι πολύ διαδεδομένη.
Ο τελειομανής έχει  την ψυχαναγκαστική ιδέα της  (φαινομενικής) τελειότητας.
Καμιά φορά ολόκληρη η ζωή του τελειομανή οικοδομείται, λεπτό προς λεπτό, με σκοπό να δημιουργεί καλή εντύπωση με κάθε μέσο. Είναι συνεχώς προσεκτικός στην συμπεριφορά του, παρακολουθεί τον εαυτό του αδιάκοπα και δεν αφήνεται ποτέ στην αυθορμησία του. Θα κάνει τα πάντα χωρίς ανακωχή και χωρίς ξεκούραση για να τον αναγνωρίζουν οι άλλοι, ή καλύτερα, για να ανταποκριθεί σε ότι οι άλλοι υποθέτει ότι θέλουν απ αυτόν.
Η μανία της τελειότητας είναι ένα μέσο άμυνας του ψυχισμού που δαπανά όμως πολύ ενέργεια από το υποκείμενο. Νοιώθει βαθειά αγωνία μέσα του, γιατί είναι ακατάπαυτα βυθισμένο στην αντίφαση της  επιθυμίας του και της εικόνας που δίνει στους άλλους. Φορά ένα μόνιμο προσωπείο και αδιάκοπα φροντίζει, σε ασυνείδητο επίπεδο, να παρουσιάζεται με μια μορφή όσο το δυνατόν λιγότερο δυσάρεστη στους άλλους γιατί ο φόβος, μήπως κατηγορηθεί ή σχολιαστεί, είναι μόνιμος. Η συμπεριφορά του εξαρτάται από τους άλλους, «επιβάλλεται» θα λέγαμε από αυτούς.
Είναι μία τοποθέτηση νευρωτική  η οποία δεν γεννιέται φυσικά σε μία μέρα. Είναι αποτέλεσμα χρόνων  που ξεκινά από τη στάση των γονέων απέναντι στο παιδί. Η βάση στην οποία πατά η τελειομανία,  είναι η απόρριψη που το υποκείμενο έχει βιωμένη για τον εαυτό του. Ειδικότερα είναι η αγωνία του μικρού παιδιού που φοβάται μήπως εγκαταλειφθεί συναισθηματικά  από τους γονείς του, επομένως η στάση που υιοθετεί είναι να προσαρμοσθεί στην επιθυμία τους.
Σε θεραπευτικό επίπεδο, καταλαβαίνουμε ότι  τίποτα δεν υπάρχει στην επιφάνεια και τα αποτελέσματα της θεραπείας εξαρτώνται από μια σειρά συνειδητοποιήσεων. Ο τελειομανής είναι ένας «στεγνωμένος» εσωτερικά, τον οποίο  η ψυχαναλυτική θεραπεία μπορεί σίγουρα να βοηθήσει.