Η μητέρα είναι το πρώτο και σπουδαιότερο  πρόσωπο στη ζωή του ανθρώπου.
Τα παιδιά με συναισθηματικές δυσκολίες στη σχέση με την μητέρα θα δυσκολευτούν στην ψυχική τους εξέλιξη. Συνήθως, διαποτίζονται  με συναισθήματα  εχθρότητας και δυσπιστίας απέναντι  στη ίδια τη ζωή και φέρονται όταν ενηλικιωθούν, ασυνείδητα, σαν μικρά παιδιά  που αναζητούν μια ιδανική μητέρα.
Για τον άνδρα  (τον εγκλωβισμένο στη σχέση με την μητέρα – ασυνείδητα πάντα) μεταξύ άλλων, θα  είναι πολύ δύσκολο να αισθανθεί τον ουσιαστικό ρόλο της γυναίκας και να λειτουργήσει σαν αρσενικός, ενώ  στην γυναίκα, η προβληματική σχέση με την μητέρα  θα της στερήσει αντίστοιχα την ωριμότητα της θηλυκότητας.
Οι κακές μητέρες, πολύ συχνά, επιβάλλουν στα παιδιά τους μια κυριαρχία. Ζητούν από τα παιδιά τους ενδείξεις μόνιμης υποταγής και προσφέρουν την αγάπη τους υπό όρους. Τα επιβαρύνουν με τις αποτυχίες τους, τις αγωνίες τους, τους φόβους τους, τις διαθέσεις τους, τη σκυθρωπότητα τους, τις κακίες τους. Η ανεπαρκής ψυχικά  μητέρα δύσκολα ανέχεται το παιδί να έχει τη δική του προσωπικότητα. Αισθάνεται την ανάγκη να δείχνει  στο πρόσωπο της τη αγάπη του, τον σεβασμό του, την υποταγή του.
Μια τέτοια μητέρα κάνει το παιδί να προσκρούει σε βαθιές αντιφάσεις, γιατί αντί να έχει μια μητέρα που το αποδέχεται χωρίς όρους,  έχει να κάνει με μια μητέρα που αγαπάει, κι έπειτα παύει να αγαπάει, που επιβάλλει την αγάπη για να την αποσύρει μετά, και ούτω καθεξής. Μπροστά σ αυτή τη μητέρα  το παιδί παρατηρεί τα εξωτερικά δείγματα της αγάπης, μα δεν αισθάνεται να το αγαπούν.
Το παιδί κυριεύεται πλέον από την ανασφάλεια και θα κάνει τα πάντα για να την βρει. Θα κάνει τα πάντα για να αρέσει στη μητέρα του, θα υποταχθεί στη θέληση της, στη  τυραννία της, στην  ιδιοτροπία της. Θα βρεθεί απέναντι σε μια μητέρα ταμπού  που δεν του επιτρέπεται να την αμφισβητήσει ή να της αντισταθεί, με τις  ενοχές από την απωθημένη επιθετικότητα  προς την μητέρα, σύντομα να  το κυριεύουν. Το γαϊτανάκι των ασυνείδητων αποτελεσμάτων έτσι  για το παιδί   θα είναι μεγάλο και ολέθριο.
Δεν ψάχνουμε μάνες να τις καταστήσουμε υπόλογους, γιατί μια  κακή μητέρα είναι συγχρόνως μια άλλη θλιβερή παιδική ιστορία. Το ιδανικό είναι  να αναγνωρίσει κανείς την αδυναμία του, να την αποδεχτεί και κατόπιν να κάνει τα πάντα για να ισορροπήσει, για τον ίδιο φυσικά πρωτίστως, αλλά και για το παιδί που θα μεγαλώσει.

Ο πατέρας προσωποποιεί τον ήλιο, τη δύναμη, το παράδειγμα και την αυθεντία.
Για το μικρό παιδί  ο πατέρας έχει υπεράνθρωπα χαρακτηριστικά και τοποθετείται  επάνω σε ένα βάθρο.  Δεν τοποθετεί ακριβώς το δικό του πατέρα επάνω στο βάθρο, μα την ιδέα του πατέρα. Για ένα παιδί, ο πατέρας είναι ένα σύμβολο …  πριν ακόμα να είναι ο δικός του πατέρας. Το παιδί απαιτεί ασυνείδητα  ο πατέρας του να ανταποκρίνεται στο σύμβολο και να έχει δύναμη, δόξα, και ακτινοβολία. Πρέπει να είναι οδηγός, να φωτίζει, να αναγνωρίζει τις ικανότητες του παιδιού του,   να του δίνει εμπιστοσύνη στον εαυτό του  και  να το οδηγεί στην ώριμη και υπεύθυνη ηλικία.
Ο πρακτικός ρόλος ενός πατέρα είναι λοιπόν δύσκολος  γιατί πρέπει να ταιριάζει στο συμβολικό όραμα του παιδιού του. Είναι ένας ρόλος συντριπτικός. Ο πατέρας θα πρέπει να βρει μια συμβιβαστική λύση μεταξύ εκείνου που αντιπροσωπεύει στο ασυνείδητο του παιδιού του, και εκείνου  που είναι στην πραγματικότητα, δηλαδή  ένας άνθρωπος.  Αν ο πατέρας του δεν ανταποκρίνεται στο σύμβολο, γιατί είναι  αδύναμος η πολύ δικτατορικός που σημαίνει και πάλι αδύναμος, το  παιδί μεγαλώνει με έντονα συναισθήματα κατωτερότητας και αδυναμίας και βιώνει  μια αντίφαση που μπορεί να φτάσει ως την ψυχική ανισορροπία.
Η σημασία της μητέρας, από την άλλη, στην αντίληψη  που έχει το παιδί για τον  πατέρα   είναι  σημαντική, γιατί  η μητέρα  έχει την δύναμη να προσθέτει η  να  αφαιρεί αξία από  αυτόν,  στα μάτια του παιδιού.
Αν και,  ο ίδιος ο πατέρας    θα πρέπει να υποστηρίζει την θέση στην οποία τον τοποθετεί το παιδί, με την εν γένει συμπεριφορά του,  η μητέρα  μπορεί  με την αναφορά της, με τα λόγια της  για το  πρόσωπο του,  να τον ακυρώνει  η να  μειώσει την αξία του σημαντικά. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και αντίστροφα, δηλαδή  ένας πατέρας αδύναμος να παίρνει αξία από τα λόγια της μητέρας και  να εξυψώνεται στα μάτια του παιδιού του.
Όπως και να έχει, ο ρόλος του πατέρα δεν είναι εύκολος  και  αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε.
Όλα εξαρτώνται, αν εξαιρέσουμε τις παρεμβάσεις της μητέρας, από την εσωτερική δύναμη  από την αυθεντικότητα και  την ισορροπία του πατέρα, είτε εργάτης είναι αυτός  είτε πρωθυπουργός.