Στην  σύγχρονη εξαρθρωμένη κοινωνία  επιβάλλεται για το υποκείμενο μια έρευνα, μια αναζήτηση, ένα στέρεο έδαφος για  προσωπική ανοικοδόμηση.
Η καρδιά μας σφίγγεται όταν κοιτάζουμε γύρω μας.  Αρρώστιες έχουν  γίνει  τρόποι ζωής, κυριαρχούν  η αναζήτηση της υπεροχής με κάθε μέσο, η εχθρότητα, ο φόβος, η αγωνία, η εξάντληση, η ταραχή, η επιθετικότητα,  ο ωχαδερφισμός. Πολλά πράματα έχουν ψευτίσει  όπως η σεξουαλικότητα, η αγωγή, η  κοινωνική αλληλεγγύη, οι ανθρώπινες αξίες, η θρησκεία. Η  αυτοκυριαρχία εξαφανίζεται, η ηρεμία και η γαλήνη γίνονται αντικείμενα περιέργειας, μια ανώτερη πράξη που θα έπρεπε να είναι κανονική  χαρακτηρίζεται σαν εξαιρετική, ασυνήθιστη. Το πλήθος και η μάζα αντικατασταίνουν το συνειδητό άτομο.  Όλο και περισσότεροι άνθρωποι νοιώθουν ασυνείδητα φρίκη για τον εαυτό τους.  Αυτή ίσως είναι η αρχή του μεγαλείου, … με την προϋπόθεση να επιχειρήσουν να βγουν απ αυτή.
Υπάρχει  μία μόνο λύση την οποία μπορούμε να επιδιώξουμε. Τη σωματική και ψυχική ισορροπία. Κάθε αρρώστια, κάθε ψυχολογική ατέλεια, κάθε ανισορροπία, χωρίζουν τον άνθρωπο από τον εαυτό του και τις δυνατότητες του. Είναι οδυνηρή η διαπίστωση πως πολλοί άνθρωποι δεν είναι τίποτα  απέναντι σ εκείνο που θα μπορούσαν να είναι. Μία από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις  είναι η αντίφαση ανάμεσα σ εκείνο που είναι ο σύγχρονος άνθρωπος  και σ εκείνο που νομίζει ότι είναι. Διαμελίζεται τότε  ανάμεσα στις βαθύτερες τάσεις του και στην εξωτερική του συμπεριφορά. Ο ψυχαναλυτής  διαπιστώνει  πως οχτώ φορές στις δέκα  ο άρρωστος είναι απροσάρμοστος, όχι στην εργασία του η στην εποχή του, μα στον ίδιο του τον εαυτό.
Πολλοί θέλουν να φτάσουν, να φτάσουν σε τι όμως; Ούτε αυτοί ξέρουν. Εκείνο που θέλουν είναι να φτάσουν πρώτοι, αλλά πρώτοι σε τι, γιατί, που; Κι αυτά τα αγνοούν. Διαγκωνίζονται με τους άλλους, τους ρίχνουν, τους  προσπερνούν, γιατί προπάντων θέλουν να είναι ανώτεροι και πρώτοι. Γιατί; Γιατί νοιώθουν τον εαυτό τους κατώτερο  και  ελλειπή.  Ποτέ ίσως το συναίσθημα της υπαρξιακής  έλλειψης  δεν ήταν τόσο έντονο  όσο σήμερα στην εποχή της αφθονίας.
Ο σύγχρονος άνθρωπος διακρίνεται  όχι από την λογική του όπως νομίζει, μα από την αρρωστημένη ευαισθησία του. Τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να διεγείρουν αυτή την ευαισθησία  είναι πολλές φορές ανήκουστα, χυδαία. Φτάνει να δούμε μερικά διαφημιστικά συνθήματα  μερικές εφημερίδες, να δούμε κάποιες τηλεοράσεις. Όλα αυτά τα μηνύματα που ο σύγχρονος άνθρωπος  δέχεται από τους διαφημιστές η τους πολιτικούς του,  τις περισσότερες φορές στοχεύουν στην συγκίνηση και το ασυνείδητο  και …  κάνουν καλά την δουλειά τους. Το παραγέμισμα του κρανίου βασιλεύει  και αποτελεί πλέον επιδημική κατάσταση. Άλλωστε εκείνοι που τραβούν τους σπάγκους  ξέρουν καλά τη δύναμη της εύκολης συγκίνησης.
Σ όλα αυτά  ήρθε να προστεθεί σήμερα και η οικονομική δυσκολία. Θα βοηθήσει προς την κατεύθυνση της εσωτερικής ανασυγκρότησης ή θα ολοκληρώσει την εσωτερική διάλυση του νεοέλληνα; Είναι ένα μεγάλο ερώτημα  που  θα απαντήσει  ο χρόνος.
Ένα από τα μεγάλα έργα της ψυχανάλυσης είναι να βοηθήσει τον άνθρωπο να ανακαλύψει το ασυνείδητο του  και να το εναρμονίσει με τα συνειδητά στρώματα της καθημερινής ζωής. Σ αυτό άλλωστε ο πρωτόγονος των δασών είναι άπειρα πιο πλήρης από τους περισσότερους πολιτισμένους. Πρέπει να ξαναβρούμε μια ισορροπία και μια προσαρμογή, να ξαναβρούμε μια αλήθεια και μια ευτυχία. Η ψυχανάλυση είναι μια σχολή αποδέσμευσης. Επιτρέπει την αυτογνωσία, την αναζήτηση της πνευματικότητας που μπορεί να συνταιριαστεί  με την υλικότητα. Ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να στηριχθεί σ αυτήν.

Όλοι έχουμε φύλλο αρσενικό ή θηλυκό  και φυσικά σεξουαλικότητα. Και όμως,  για μερικά άτομα η σεξουαλικότητα παραμένει ένα μυστήριο, μία απρόσιτη κορυφη, η ακόμα και κάτι απαγορευμένο.
Η σεξουαλικότητα είναι ο καθρέφτης του ψυχισμού. Απαιτεί περισσότερο από οποιαδήποτε λειτουργία απελευθέρωση από το φόβο και αποδέσμευση από τις ψυχικές μας αγκυλώσεις. Οι δυσκολίες, οι ιδιαιτερότητες, η ανικανότητα ή μια σεξουαλική διαστροφή, είναι πάντα το σύμπτωμα ενός ψυχικού προβλήματος.
Τι αναζητούν πολλά άτομα στη σεξουαλικότητα; η σε ότι ονομάζουν έτσι; Εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες περικλείονται μέσα σε αποπνιχτικές συνήθειες. Οι δυνατότητες να δημιουργήσουν την ομορφιά κοιμούνται. Τι επιχειρούν  τότε αυτά  τα άτομα; Να φύγουν από τον εαυτό τους, πριν απ όλα. Θα δοκιμάσουν λοιπόν να βρουν μια φευγαλέα ευτυχία, ρωμαλέα αισθήματα και απευθύνονται φυσικά στη σεξουαλικότητα. Δεν υπάρχει  βέβαια  καμιά αγάπη σε όλα αυτά, μα η επιθυμία να ξεχάσουν τον εαυτό τους. Έχουν σεξουαλικές σχέσεις  όπως άλλοι πίνουν οινόπνευμα η παίρνουν ναρκωτικά.
Η σεξουαλικότητα είναι ένας τομέας όπου είναι αδύνατο να κάνει ζαβολιές κανείς. Ειδικά ο άντρας. Ο άντρας άλλωστε  σκοντάφτει πάνω σ έναν ανελέητο νόμο: είναι ικανός …η ανίκανος. Δεν υπάρχουν ημίμετρα.
Ενώ η  γυναίκα είναι διαφορετική. Έχει περιθώρια υποκρισίας. Ορισμένες γυναίκες κρύβουν την μη ικανοποίηση τους, ή μάλλον παίζουν επιδέξια την κωμωδία, … καμιά φορά σε όλη τους τη ζωή. Τόσο επιδέξια μερικές φορές που ο άντρας δεν βλέπει παρά μόνο φωτιά. Αυτές οι γυναικείες στάσεις έχουν σαν αιτία τις περισσότερες φορές την αναφροδισία. Η αναφροδισία της γυναίκας δείχνει  δυσκολίες  της προσωπικότητας. Συνήθως βρίσκουμε προσηλώσεις σε καταστάσεις της παιδικής ηλικίας, ένα ασυνείδητο  ψυχικό γάντζωμα στους γονείς. Ένα μεγάλο μέρος απ αυτές τις γυναίκες είναι υπερβολικά μαχητικές (άλλωστε και η εποχή βοηθά σε κάτι τέτοιο) με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, να θεωρούν ότι η σεξουαλικότητα είναι ένα είδος ανταγωνισμού, στον οποίο υπάρχει ένας κυρίαρχος και μια κυριαρχούμενη. Φυσικά υπάρχουν πολυάριθμες τοποθετήσεις, όπως άλλωστε ξεχωριστή είναι και η κάθε περίπτωση.
Η ψυχανάλυση υποστηρίζει ότι μια σεξουαλικότητα  καλά νοημένη, είτε στον άνδρα είτε στην γυναίκα, είναι απλή, γιατί προέρχεται από ένα άτομο ικανοποιημένο και καθαρμένο από τα εσωτερικά του προβλήματα.

Η ψυχαναλυτική διαδικασία είναι μία ανθρώπινη σχέση μεταξύ του ψυχαναλυτή και του πελάτη του.  Ο αναλυόμενος μιλώντας αποκαλύπτεται στον αναλυτή και ο αναλυτής επίσης με τον λόγο, και μόνο, θα βάλει τον πελάτη  του στο δρόμο που θα τον οδηγήσει στις συνειδητοποιήσεις. Είναι μία αυστηρά προσωπική σχέση που κανείς άλλος δεν μπορεί να εισχωρήσει σ αυτήν,  εμπεριέχοντας η σχέση απόλυτο σεβασμό.
Ο πελάτης έρχεται από έναν κόσμο οπλισμένο ως τα δόντια, από έναν κόσμο που φθείρεται από τον φόβο και την επιθετικότητα, ενώ τώρα κάθεται μπροστά σε κάποιον που δεν έχει όπλα. Ο αναλυόμενος λέει ότι του περνάει από το μυαλό, αδιάφορο πως θα το πει και τι θα πει,  χωρίς να λαβαίνει υπόψη του  την ηθική,  την γνώμη του αναλυτή, τι είναι καλό και τι  είναι κακό. Ο αναλυτής δεν αποδοκιμάζει τίποτα, δεν σχολιάζει τίποτα, δεν θαυμάζει τίποτα, είναι ουδέτερος.
Το ασυνείδητο του αναλυομένου πρέπει να ανέβει στην επιφάνεια, με τις απαγορεύσεις του, τα συμπλέγματα του, τις αναστολές του, τις αγωνίες του. Ο  πελάτης  πρέπει να είναι απόλυτα ειλικρινείς, για να είναι στενή η συνεργασία.    Πρέπει να μάθει να αφήνει ελεύθερο τον εαυτό του, δηλ να μην φοβάται πια ούτε από τον εαυτό του, ούτε από τους άλλους. Κάνοντας το αυτό αισθάνεται μέσα στη διαδικασία ότι γίνεται δεκτός και αποδεκτός όπως είναι. Αυτή είναι μια κατάσταση μοναδική.
Ο αναλυτής ξέρει πως το ανθρώπινο πλάσμα υποφέρει  και πως ο άνθρωπος ψάχνει να βρει λύση για τον πόνο αυτό  με τα μέσα που διαθέτει. Οι περισσότερες κακές πράξεις, ελαττώματα η αδυναμίες,  δεν είναι παρά αυτή η αναζήτηση και η ηθική αξιολόγηση τους  δεν έχει κανένα νόημα στην ψυχαναλυτική διαδικασία.
Ένα από τα μεγάλα όπλα της ψυχανάλυσης είναι η συνειδητοποίηση. Με την συνειδητοποίηση το υποκείμενο βλέπει τις εσωτερικές συγκρούσεις του, αντί  να τις αρνείται ή να τις επαναλαμβάνει απεριόριστα. Ο ψυχαναλυτής το  οδηγεί προοδευτικά στον δρόμο των συνειδητοποιήσεων, ένα δρόμο που και ο ίδιος έχει περάσει γιατί δεν νοείται ψυχαναλυτής που δεν έχει κάνει  ο ίδιος ψυχανάλυση. Είναι αυστηρή προϋπόθεση  του επαγγέλματος του, να έχει ισορροπήσει ο ίδιος, για να μπορέσει να ασχοληθεί νηφάλια  με τα προβλήματα των άλλων.
Οι πρώτες συνειδητοποιήσεις γίνονται στην επιφάνεια  και αφορούν καταστάσεις όχι τόσο βαθιές. Αποδεσμεύουν όμως  ενέργεια και βοηθούν το υποκείμενο να προχωρήσει περισσότερο,  οι αντιστάσεις και οι αγωνίες να υποχωρήσουν, στην συνέχεια νέες συνειδητοποιήσεις να ακολουθήσουν  και ούτω καθεξής, μέχρι να βρει  το υποκείμενο  τις δικές του αλήθειες.
Η ψυχανάλυση  είναι ένα στέρεο έδαφος ψυχοθεραπείας και ερμηνείας του ανθρώπινου ψυχισμού  που αγκαλιάζει τα πάντα. Οτιδήποτε στην ζωή μας την αφορά και μπορεί να το ερμηνεύσει.
Η προσωπική ανάλυση  είναι από τα σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή κάποιου που θα μπορούσε να κάνει.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνοι τους, χωρίς ψυχοθεραπευτή,  τα ψυχικά τους προβλήματα.
Ο Φρόυντ μπορεί,  βέβαια, να κατόρθωσε να αναλύσει τη δική του νεύρωση  με την προσωπική εργασία  και τον  διάλογο  με έναν καλό φίλο,  όμως  δεν σημαίνει πως αυτό είναι  εφικτό για όλους.
Κατ αρχάς η ψυχανάλυση απαιτεί  γνώσεις που ο καθένας δεν έχει. Θα επιχειρούσε κανείς μόνος του να αφαιρέσει  ένα άρρωστο όργανο του επειδή ξέρει που βρίσκεται;
Έπειτα η ψυχανάλυση είναι ενδοσκόπηση. Αυτό σημαίνει ότι θα έκλεινε κανείς γρήγορα τα μάτια σ αυτό που πονά  και αυτό είναι πολύ φυσικό ή θα ερμήνευε τις ενδοσκοπήσεις του  με τρόπο που  βολεύει  για να αποφύγει την αγωνία.
Η αντιμετώπιση ενός  ψυχικού  προβλήματος  είναι  δύσκολη υπόθεση γιατί  το πρόβλημα  χρειάζεται, για κάποιο λόγο, στον ψυχισμό. Αν  τεθεί θέμα απομάκρυνσης του  το άτομο θα νοιώσει,  παρόλο το  παράδοξο του πράγματος, αναστάτωση  και αγωνία. Η απομάκρυνση του βαθύτερου ασυνείδητου προβλήματος θα γίνει ανεκτή μόνο μέσα από τη σχέση με ένα άλλο πρόσωπο, αυτό του ψυχαναλυτή.
Άλλη δυσκολία στην αυτοανάλυση  είναι το να  συγχέει κανείς εύκολα τα συμπτώματα με τα αίτια. Π.χ. το να είναι άτολμος ένας νέος απέναντι στις γυναίκες, είναι το σύμπτωμα, το αποτέλεσμα, ενώ το πρόβλημα και οι αιτίες του είναι  ασυνείδητες.
Υπάρχει συχνά επίσης μία παρεξήγηση.  Ένας άτολμος π.χ. προσπαθώντας να υπερνικήσει την ατολμία του, καταφέρνει μετά από προσπάθεια να γίνει  επιθετικός. Ενώ αυτό φαίνεται σαν προσωπική νίκη, στη ουσία δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Το να είναι κανείς επιθετικός αντί για άτολμος  δεν σημαίνει καθόλου ότι η αγωνία  μέσα του έχει εξαφανιστεί. Τα αίτια της ανισορροπίας  παραμένουν  και η  αλλαγή δεν είναι παρά μόνο επιφανειακή.
Θέλουμε να καταλήξουμε με όλα αυτά ότι η  αυτοανάλυση εμπεριέχει ανυπέρβλητες δυσκολίες, εύκολα μπορεί να καταλήξει σε επικίνδυνα εδάφη, αγωνίες, χάσιμο ενέργειας, κ.α.  και συνήθως το μόνο που καταφέρνει είναι να ισχυροποιεί το ήδη υπάρχον σύμπτωμα.
Η αγκυλωμένη πεποίθηση ότι μπορεί κανείς μόνος του να τα καταφέρει, οφείλεται  μερικές φορές  στην   ασυνείδητη αντίσταση για την πραγματική αντιμετώπιση του προβλήματος, η και σε επηρεασμούς από εμπορικές συνταγές του τύπου «αλλάξτε εαυτό σε 30 ημέρες », δηλ μερικά από τα παρατράγουδα της σύγχρονης ψυχολογίας.