Η έννοιατης  θέλησης είναι μια παρεξηγημένη έννοια στη σύγχρονη εποχή.
Πολλές φορές λέμε: ατσαλένια  θέληση, αν θέλω μπορώ, η θέληση κινεί βουνά, θέλει με λύσσα, κτλ, προσδίδοντας με αυτά ένα επιπλέον χάρισμα στον σύγχρονο άνθρωπο.
Όμως,  όταν σφίγγουμε τα δόντια για να προχωρήσουμε κάτι δεν λειτουργεί, αυτή η θέληση είναι ελαττωματική και θάπρεπε κανονικά να μας προβληματίσει.
Η ουσία της θέλησης,  αυτό που  κινητοποιεί τον άνθρωπο και του χαρίζει  δημιουργικότητα, είναι η επιθυμία. Όταν υπάρχει αυθεντική επιθυμία  υπάρχει και αυθεντική  θέληση. Ας  το δούμε με ένα παράδειγμα.
Η μελέτη σε ένα φοιτητή για την σχολή του μπορεί να γίνεται αβίαστα και αποδοτικά, ενώ για έναν άλλο στην ίδια σχολή να απαιτεί πολύ κόπο και πολύ προσπάθεια. Το ερώτημα εδώ θα ήταν ποιος έχει περισσότερη θέληση; αυτός που λειτουργεί αβίαστα η αυτός που σφίγγει τα δόντια για να  προχωρήσει;
Για τον φοιτητή που κουράζεται  να ανταποκριθεί στα μαθήματα του,  7 φορές στις 10 του λείπει η πραγματική επιθυμία. Άρα του λείπει και η πραγματική θέληση. Δεν του λείπει πιθανόν το πείσμα, το φιλότιμο, η αυτοεκτίμηση, η ότι άλλο, αλλά σίγουρα του λείπει η βαθύτερη  αρμονία σε αυτό που επιχειρεί αλλά και η αρμονία σ αυτό που είναι, άρα και η θέληση με την αυθεντική έννοια του όρου.
Πως θα βρει  κανείς την ψυχική αρμονία που του λείπει; Και από την άλλη του λείπει όντως η εσωτερική αρμονία και σε ποιο βαθμό;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι πάντα και μόνο υποκειμενικές. Κανείς απ έξω δεν μπορεί να πει σε κανένα την αλήθεια που μόνο ο ίδιος γνωρίζει (έστω και ασυνείδητα). Το μόνο που μπορούμε  να κάνουμε είναι να υποδείξουμε  έναν άλλο τρόπο σκέψης – αξιολόγησης των πραγμάτων. Και φυσικά να υποδείξουμε την ψυχανάλυση σαν τον μοναδικό τρόπο γι αυτόν που θέλει να ανακαλύψει την δική του αλήθεια.

Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί από τα τροχαία στη χώρα μας, έχουν πλέον καταστεί ένας εφιάλτης στην καθημερινή μας ζωή. Μόνο το 2009, σύμφωνα με τα στοιχεία της τροχαίας, είχαμε στη χώρα μας 1500 νεκρούς  και  1700 βαριά τραυματίες.
Οι παράγοντες που εμπλέκονται σε ένα ατύχημα  είναι  το όχημα, η υποδομή του δικτύου, και ο κακός οδηγός. Κακός οδηγός δεν είναι μόνο αυτός που είναι ανεπαρκής για να οδηγήσει με ασφάλεια, αλλά και αυτός που είναι μεν  επιδέξιος, αλλά ψυχικά αδύναμος και ανασφαλής.
Ένας ψυχικά  αδύναμος, πολλές φορές, θα αναζητήσει για να ανακουφίσει  την  ψυχική του ανασφάλεια εξωτερικά σημάδια δύναμης για τον εαυτό του. Που θα τα αναζητήσει αυτά;  Στο χρήμα, σε θέσεις εξουσίας, ακριβά ρούχα, ιδιαίτερες συμπεριφορές, κτλ, αλλά και στο αυτοκίνητο που μπορεί να υποστασιοποιήσει σε ασυνείδητο επίπεδο την δύναμη που του λείπει. Έτσι  θα ταυτιστεί χωρίς να το συνειδητοποιεί με το αυτοκίνητο η την μοτοσικλέτα του, και η δύναμη της μηχανής θα γίνει η δικιά του δύναμη. Δύσκολα θα ανεχτεί  ένα άλλο όχημα να προσπεράσει  το δικό του, γιατί θα ξανανιώσει την αδυναμία του. Ο νοσηρός ασυνείδητος ανταγωνισμός εγκαθίσταται, και μια υπόκωφη λύσσα κυριαρχεί.
Μανιακά προσπεράσματα, υπερβολική ταχύτητα, άτυπες κόντρες, μη διευκόλυνση των άλλων οδηγών, υπερβολική ευθιξία στις προτεραιότητες που του ανήκουν, κτλ, είναι  χαρακτηριστικά.
Είναι σίγουρο ότι ο αριθμός των ατυχημάτων από τα τροχαία θα έπεφτε στα μισά, αν  μπορούσαμε να καταργήσουμε την αδυναμία  από τους χιλιάδες οδηγούς που την αναπληρώνουν με το αυτοκίνητο τους.