Γύρω  στο 1900 εμφανίζεται η θεωρία του.  Ήταν  σαν μια βόμβα  που έσκασε πάνω στον κόσμο. Μιλούσε για την σεξουαλικότητα, για το ασυνείδητο, για τα όνειρα, ένα κόσμο παραμορφωμένο, άπιαστο με την πρώτη ματιά, αλλόκοτο, χωρίς τίποτα να μοιάζει να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Οι άνθρωποι αισθάνθηκαν έκπληξη  και μετά το πρώτο σάστισμα,  θυμό. Η λογική τους, εκείνη η εξυμνημένη λογική η τόσο ισχυρή, θα έδινε τη θέση της σ αυτό το αόρατο άπιαστο ασυνείδητο;
Πως αυτός ο Φρόυντ τολμούσε να δώσει στον κόσμο παρόμοια χαστούκια, να αναστατώσει τις τακτοποιημένες από καιρό καταστάσεις, και να ανατρέψει τα πάντα;  Τολμούσε να ισχυριστεί πως το βάθος του ανθρώπου ήταν το ασυνείδητο, ενώ το λογικό και συνειδητό κομμάτι ήταν κάτι το πολύ ελάχιστο;  Οι άνθρωποι «έψαξαν» τον εαυτό τους να βρουν το ασυνείδητο και ξέσπασαν σε σαρκαστικά γέλια.
Επιπλέον αυτός ο Φρόυντ ήθελε να ερμηνεύσει τα βραδινά όνειρα με την θεωρία του  και το παράλογο χάος τους να το κάνει μια λογική πραγματικότητα.
Ισχυριζόταν ακόμη πως οι συγκινησιακοί κλονισμοί του παιδιού εξακολουθούσαν να υπάρχουν υπόκωφα στο ενήλικο άτομο  και πως τα αποτελέσματα τους μπορούσαν να εμφανιστούν με την παραμικρή αιτία.
Ο άνθρωπος που πίστευε  πως δαμάζει τον εαυτό του, πως αυτοκυριαρχείται, γινόταν η λεία του ασυνειδήτου του  και το ασυνείδητο αυτό προσδιόριζε τις περισσότερες από τις πράξεις του.  Επιπλέον αυτός ο Φρόυντ έβλεπε την σεξουαλικότητα παντού.  Έφερνε στην επιφάνεια μια απαγορευμένη περιοχή, για την οποία δεν μιλούσαν παρά μόνο χαμηλόφωνα, θέλοντας  μάλιστα να την κάνει  επιστημονική  πραγματικότητα.
Με όλα αυτά από τον  Φρόυντ  οι άνθρωποι  με τις ματαιοδοξίες τους, θεώρησαν τον εαυτό τους τόσο πολύ μειωμένο και χτυπημένο, όσο όταν έμαθαν πως η γη δεν ήταν το κέντρο του κόσμου, και όπως ήταν επόμενο  μερικά ουρλιαχτά ήταν η αντίδραση τους, όπως και ο σαρκασμός.
Αλλά ο Φρόυντ εξακολούθησε, γίγαντας αδιάφορος. Από τότε η ψυχανάλυση μπήκε στην ψυχολογία, στην αγωγή, στη λογοτεχνία, στο θέατρο, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις τέχνες.  Οι ψυχαναλυτικές εργασίες εξακολουθούν  χωρίς διακοπή προς όλες τις κατευθύνσεις. Και το σημαντικότερο,  η  ψυχανάλυση του Φρόυντ  είναι πάνω  απ όλα  μια μέθοδος  ψυχικής θεραπείας που κατέχει  σημαντικότατη  θέση στη σύγχρονη ψυχοθεραπεία.

Αυτό που ακούει κανείς πολύ συχνά από τους ανθρώπους σήμερα, είναι ότι  δεν  αισθάνονται καλά επειδή δεν έχουν  χρήματα.
Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια για έναν πραγματικά φτωχό, όμως δεν είναι η αλήθεια για πολλούς άλλους. Έχουμε δει  πχ τσιγγανόπουλα να τρέχουν ξυπόλητα χαρούμενα μέσα στους δρόμους, και από την άλλη πλουσιόπαιδα με όλα τα καλά να είναι βουτηγμένα μέσα στην κατάθλιψη.
Η αλήθεια λοιπόν είναι μάλλον διαφορετική. Το χρήμα είναι  μετρήσιμο, ορατό και συγκεκριμένο, και έτσι εύκολα μπορεί να εκτιμηθεί από τον καθένα,  ενώ πολλά άλλα ζητήματα στη ζωή μας  είναι διάχυτα, αόρατα και θέλουν προσπάθεια για να κατανοηθούν.
Είναι εύκολο για τον καθένα να αντιληφθεί το ποσό των 100.000 ευρώ, και να το μετατρέψει φαντασιακά σε αγαθά που του λείπουν,  ενώ είναι πολύ δυσκολότερο  για τους περισσότερους  να κατανοήσουν  τους φόβους τους, τα άγχη, τις ενοχές τους και να μπορέσουν  να φανταστούν  τον εαυτό τους απελευθερωμένο απ όλα αυτά.
Αν σε κάποιον άντρα λείπει η αρσενική αυτοπεποίθηση, τι πιο εύκολο να δικαιολογήσει την αδυναμία του με τα χρήματα που του λείπουν και στη συνέχεια να οραματίζεται την αναπλήρωση (χωρίς να το συνειδητοποιεί) μέσα από την απόκτηση του χρήματος. Αν και το χρήμα μπορεί να προσθέσει στην ελκυστικότητα αυτού του άνδρα με πολλούς τρόπους, στην ουσία, με όσα χρήματα και αν αποκτήσει, θα παραμείνει θύμα του οικογενειακού του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αντρώθηκε, κουβαλώντας πάντα το άλυτο Οιδιπόδειο του, κάτι πραγματικά δύσκολο να συνειδητοποιηθεί.
Η  δύναμη του χρήματος προβάλλεται σήμερα σαν η υπέρτατη αξία και αυτό του δίνει μια επιπλέον  καταξίωση στη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου.
Το χρήμα μπορεί να εξωραΐζει τις καταστάσεις αλλά δεν τις γιατρεύει. Γιατί τι  άραγε μπορεί να προσφέρει το χρήμα σε έναν καταθλιπτικό, η στον ψυχικό πόνο που είναι ριζωμένος από την παιδική ηλικία σε κάποιον;
Στον ψυχικό πόνο αυτό καθ εαυτό τίποτα,  παρά μόνο ίσως την  έπαρση της ψεύτικης ισορροπίας, μέσα από την ψευδαίσθηση της δύναμης που μπορεί να δώσει σαν αναπλήρωση.