Αυτό που ακούει κανείς πολύ συχνά από τους ανθρώπους σήμερα, είναι ότι  δεν  αισθάνονται καλά επειδή δεν έχουν  χρήματα.
Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια για έναν πραγματικά φτωχό, όμως δεν είναι η αλήθεια για πολλούς άλλους. Έχουμε δει  πχ τσιγγανόπουλα να τρέχουν ξυπόλητα χαρούμενα μέσα στους δρόμους, και από την άλλη πλουσιόπαιδα με όλα τα καλά να είναι βουτηγμένα μέσα στην κατάθλιψη.
Η αλήθεια λοιπόν είναι μάλλον διαφορετική. Το χρήμα είναι  μετρήσιμο, ορατό και συγκεκριμένο, και έτσι εύκολα μπορεί να εκτιμηθεί από τον καθένα,  ενώ πολλά άλλα ζητήματα στη ζωή μας  είναι διάχυτα, αόρατα και θέλουν προσπάθεια για να κατανοηθούν.
Είναι εύκολο για τον καθένα να αντιληφθεί το ποσό των 100.000 ευρώ, και να το μετατρέψει φαντασιακά σε αγαθά που του λείπουν,  ενώ είναι πολύ δυσκολότερο  για τους περισσότερους  να κατανοήσουν  τους φόβους τους, τα άγχη, τις ενοχές τους και να μπορέσουν  να φανταστούν  τον εαυτό τους απελευθερωμένο απ όλα αυτά.
Αν σε κάποιον άντρα λείπει η αρσενική αυτοπεποίθηση, τι πιο εύκολο να δικαιολογήσει την αδυναμία του με τα χρήματα που του λείπουν και στη συνέχεια να οραματίζεται την αναπλήρωση (χωρίς να το συνειδητοποιεί) μέσα από την απόκτηση του χρήματος. Αν και το χρήμα μπορεί να προσθέσει στην ελκυστικότητα αυτού του άνδρα με πολλούς τρόπους, στην ουσία, με όσα χρήματα και αν αποκτήσει, θα παραμείνει θύμα του οικογενειακού του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αντρώθηκε, κουβαλώντας πάντα το άλυτο Οιδιπόδειο του, κάτι πραγματικά δύσκολο να συνειδητοποιηθεί.
Η  δύναμη του χρήματος προβάλλεται σήμερα σαν η υπέρτατη αξία και αυτό του δίνει μια επιπλέον  καταξίωση στη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου.
Το χρήμα μπορεί να εξωραΐζει τις καταστάσεις αλλά δεν τις γιατρεύει. Γιατί τι  άραγε μπορεί να προσφέρει το χρήμα σε έναν καταθλιπτικό, η στον ψυχικό πόνο που είναι ριζωμένος από την παιδική ηλικία σε κάποιον;
Στον ψυχικό πόνο αυτό καθ εαυτό τίποτα,  παρά μόνο ίσως την  έπαρση της ψεύτικης ισορροπίας, μέσα από την ψευδαίσθηση της δύναμης που μπορεί να δώσει σαν αναπλήρωση.

Σ έναν πεινασμένο σκύλο δίνουν τροφή, απέναντι στην οποία αντιδρά με εκδηλώσεις ευχαρίστησης. Όμως ενώ τρώει του καίνε το πόδι, και φυσικά ο σκύλος απαντά με ένα αίσθημα πόνου.  Ύστερα από αρκετό καιρό που γίνεται αυτό το διπλό «παιχνίδι» (ευχαρίστηση – πόνος), ο  πειραματιστής καίει το πόδι του σκύλου, μα τώρα χωρίς να του δίνει τροφή. Ο σκύλος που έγινε μαζοχιστής σαν ένας άνθρωπος, δείχνει κάτω από το κάψιμο όλα τα σημάδια της ευχαρίστησης, σάλια, κτλ. Ο εγκέφαλος του σκύλου έχει συνδέσει λοιπόν την ευχαρίστηση τροφή με τον πόνο, και  ο  συνειρμός είναι πια:  ευχαρίστηση = πόνος  (πειράματα Παυλώφ).
Στην αντίστοιχη ανωμαλία το ανθρώπινο πλάσμα νοιώθει μια  ικανοποίηση  σεξουαλική η ηθική με τον πόνο. Η  ικανοποίηση  αυτή δοκιμάζεται  αν το κάνουν να υποφέρει είτε σωματικά με πόνο,  είτε ψυχικά με ταπεινώσεις, περιφρόνηση, κα.
Θεωρημένος έτσι ο μαζοχισμός δεν είναι παρά ένα εξαρτημένο αντανακλαστικό, όπου εμφανίζεται  η ευχαρίστηση εξαρτημένη από τον  πόνο. Βλέπουμε έτσι κατά  κάποιο τρόπο μετατοπισμένη στον άνθρωπο, τη συμπεριφορά του σκύλου.
Η συνειδητή  η  ηθική  δραστηριότητα  σε πολλές από τις πράξεις μας,  δεν είναι παρά ένα αθροισμα από περίπλοκα «αντανακλαστικά» που εδρεύουν στον εγκέφαλο, και συνεπώς κάτω από αυτή την οπτική δεν υπονοούν ούτε ελευθερία ούτε ευθύνη.
Η  λαμπρή  μηχανή που  είναι ο εγκέφαλος είναι πριν απ όλα ένα θαυμάσιο αρμόνιο, που ο  αριθμός  των  μηχανισμών του  μπορεί να σπρωχτεί ως  το άπειρο. Και  όμως  βλέπουμε  εκατομμύρια  ανθρώπους  να  παίζουν σ αυτό μόνο  μερικές  νότες,  πάντοτε  τις  ίδιες, ενώ οι δυνατότητες τους  θα  μπορούσαν  να  εξαπολύσουν   μεγαλειώδη  έργα.  Πολλοί   άνθρωποι  χαμένοι μέσα στις ψυχικές  και  πνευματικές τους συνήθειες δεν διαισθάνονται την ελευθερία και την  ευθύνη τους, και  δεν τολμούν τίποτα, ενώ η ευθύνη των γονέων  τους για  αυτόν τον   «περιορισμό»,  είναι   τεράστια.
Τον  περιορισμό  αυτό  των  δυνατοτήτων στον άνθρωπο που είναι η νεύρωση,  θα  τον δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια.